ΚΕΝΟΝ ΙΜΑΤΙΟΝ Τέσσερα ποιήματα από το πρώτο μέρος (ΚΕΝΟΝ ΙΜΑΤΙΟΝ) της ποιητικής σύνθεσης ΤΡΙΑΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΩΝ Του Στάθη Κομνηνού

 

ΚΕΝΟΝ ΙΜΑΤΙΟΝ                                                        

α. 

Δι’ όλης τής νυκτός

Προχωρούσε με βήματα νησιού

Κι εκτυφλωτόκες τού ασβέστη στενωπούς

- Άσφαλτη Αιχμαλωσία έλα, ω ξαναέλα ! αποπλανητική -

Άλλοτε πάλι, ξερόχορτο και θυμάρι μ’ ένα ίχνος δεντρολίβανο

Φορώντας ακινητούσε το θάμβος σπορέας ηδύποτου αφανισμού

Στο βάθος πάντα μια ορεινή καμπύλη ονείρου

Σαν μανδύας παραμυθητικός ανέμιζε

- είν’ η ζωή τρισάγιο διάτρητο Δάκρυ,

Χόρεψε αγάπη μου ! καημός το μέλι αβάσταχτος -

Ή κάποτε ανώνυμα και μυστικά στη λερή ποδιά τρύπωνε

τής γιαγιάς όπου μικρούλης βασίλευε ιδιόλεκτος κόσμος

Στις ευωδιές όλες εκτεθειμένος άναρχου κήπου

Και αρχαίας πήλινης σάρκας πλατύφυλλου αναστεναγμού 

Βοήθεια ! Μεθούσαν τα ρουθούνια μας σιωπή

Με το πρόσωπο βαθιά σταυρωμένο στην πορώδη μαγεία

Δήμιε να, ο τράχηλός μας γάμος σουλιώτικος τής λεπίδας σου !

Ανάσα και πνοή μου, παραδώσου !

Μα την αλήθεια στήθηκε ό,τι χρειαζόταν η καταστροφή ν’ ανθίσει.

γ.  

Ένθα ήχος εορταζόντων

Ένθα ευφραινομένων η κατοικία

Χτυπούν υπόγεια πάντα οι καμπάνες

Και οι φθόγγοι γιορτάζουν

Τα Θεοφάνεια τους στο μέλλον

Χωρίς Πρόδρομο

Αργά.

Ύστερα μόνο.                      (αν επιφαίνουν ποτέ)

Απαράδεκτοι.        

Σαρκασμοί λατρείας κουφής

Κι ως φαίνεται βρεφικά ανυποψίαστα άμουσης

Όταν πάντα την ουρά του δαγκώνει ο κύκλος

Όταν μόνος πια τόπος το πέλαγος

Με δολοφονημένο κι άφαντο κάθε λιμάνι

                        Εν μηδένιση.

Κι ο ήχος π’ εξαπολύουν μελωδεί κάτι

Σαν διεκτομή σάρκας αποσυμφορητική

Σαν σχίσιμο ρούχου μογγολικό

Σαν νεκρική ακαμψία αιφνιδιασμού

ή δυστυχήματος παγωμένο χρόνο

Στραταρχικά βυσσοδομεί υπόγειος καμπανάρης

Τις ομόστοχες χορτάρινες λατρείες

της επιφάνειας να «μουσουργήσει»   

Αιώνια μουσική ανανεώσιμα μονότονη !

στ.

Μυστήριον μέγα

Με φανό θυέλλης

Κι όλα τα λαγωνικά των σπλάγχνων ξαμολημένα                  Αχ  Αχ

Στις σάρκινες οροσειρές

Και στους απρόσμενους κολπίσκους

Εξ επαφής εκπυρσοκρότησης

Που το πουκάμισο (άλλοι το λεν ταχύρυθμο τού κενού σφυγμό)

Υποσχετικά τυλίγει  

Η αναρρίχηση

ή η ελεύθερη κατάδυση

Στήθους ψιθυρισμό στ’ αυτί

Κοιλιάς υδατολαμπή κυματισμό

Χειροπιαστό μεθύσι δέρματος

Ουδέν ανεύρε.

                              (Τούτο το νυφικό δωμάτιο κρύβει πολλές εκπλήξεις)

Ήτανε λέει κενό !

Κενόν ιμάτιον !

Το ντυνόταν

- από καταβολής ραφής, καθώς

το νεφελοραφείον πρωθύστερα ανακοίνωσε -

Όλοι ή κανείς, είδος Φαντάσματος,

Να βρίσκει άλλοθι ο καιρός

(Οφείλουμε το βάρος της ευθύνης να επωμισθούμε 

και χάρη γονατιστοί χρωστάμε

Που σ’ αποτρόπαιο τέτοιο σφάλμα κατά συρροήν

Κολάσιμο σε βαθμό κακουργήματος

Δεν εξαντλεί την αυστηρότητά του όλη

Αμείλικτα ξεσκεπάζοντας την άσαρκη του φύση

Εξαρχής.

Ασφαλτόστρωση ταξιδιού παραχωρείται.)

Πού ξανακούστηκε σώμα μες στο πουκάμισο ;

Μα κι αν υπήρχε

εδώ δεν σού χαρίζεται

Κι αν μια φορά τ’ αγγίξεις

Αιώνες τρικυμίας θα το αναζητάς

Κραυγάζοντας στο θήλαστρο

Κι αν μες σε παραζάλη δίγνωμος το κοιμήθηκες

Ανάμεσα γάμο και διαζύγιο

Τη ζωή θα κυκλοφέρνεις ίδιος λάστιχο

Σύνελθε

Πού ξανακούστηκε σώμα μες στο πουκάμισο ;

Μυστήριον μέγα !

Εγώ δε λέγω εις Κενόν και εις την Παρουσία.

Ελάφι ελάφι

Τη φλογισμένη δίψα σου

Πηγή δεν έσωσε να πυροσβέσει

Το δέρμα τού νερού

Το σώμα τής σταγόνας

Ο στρόβιλος τής ηδονής μες στις νεροσυρμές

Κελάρυσμα συνάντησης τής γλώσσας με τον πόθο

Ο οργασμός τού κλύδωνα

Σώμα υδατογραφίας

Ρίγη βλεμμάτων παφλασμού

Καθρέφτισμα σε έρωτα υδάτινο

Μεταβολή Εσύ ! πηγή, νερό, δροσιά

Και η πηγή ελάφι

Να σε διψά ακατάληπτα

Πουκάμισο ήταν σύννεφο

Δίχως σταγόνα υδρατμούς

Παρά λευκή υπόκριση

Γαλάζιου ηθοποιού

Ταύτιση ρόλου εκστατικού

Μ’ ανίδωτης αλήθειας φλέβες

Ποιός το φοβισμένο καρδιοχτύπι σου ρυθμοδοτεί ;

Ποιός το λαχάνιασμά σου θεατρίζει ;

Ποιός την καρδιά σου έχτισε για να διψά ;

η.

ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ ΕΓΓΥΤΗΤΑ

Όσο απουσιάζεις

                        τόσο αληθεύω

Μυρίζεις ολάχνιστος ανυπαρξία

Όπως σ’ ένα πολικό Φλεβάρη από τη γέννα του κουτσό

Μια μεθυστική πνοή οπώρας καλοκαιριού

Όσο απουσιάζεις

            τόσο παλμογραφείς διασταυρωμένες ρίζες δίψας και λιμού  

                        να σε κοιμηθώ

                        να σε πλαγιάσω

Αληθινά μαεστρική μπαγκέτα απονεύρωσης

Που όταν υψώνεται βουβαίνει εγκάρδιες εκστρατείες μεσημεριών

Και χαμηλώνοντας σπιθίζει ήχο γιασεμιών και κυκλάμινων

Στην αόρατη κυκλική γιορτή τού κρυ

                                                                          φτού σου

Οργιαστικά λαμπροφορώντας σαβανωμένη νηνεμία

Σαν θάλασσα που ακκίζεται ψευδομαρτυρώντας γαλήνη

Με συνδαιτυμόνες Όλους τούς αλλόφρονες κακόφωνους

Που μεταβάλλονται σε Κανέναν φαιόχρωμης δικαιολογίας

Μα ναί. Αφού δεν ανασαίνεις, ζεις !

Αφόντας σφήνωσες στην απουσία πυρετό προικίζεις τον ύπνο ! 

Αίμα τις νύχτες εκσπερματίζεις !

Γιορτές θυελλοδοτείς ακατανόητες !

Πάντα θ’ απουσιάζεις.

Προσφιλές τού φιλιού σου ενδιαίτημα

Ωρολογιακό κενό που αγκαλιάζει

Έξω πάντα θα είσαι.

Μια στεναχώρια δροσιστική

Να κρέμεται πανσέληνος

Στην έρημο αφυδατωμένου λάρυγγα

Αφού δεν ανασαίνεις, ζεις !

Τσαμπί σταφύλι αετονύχι

Το πάντα τού αλλού σου

Μια γεύση πρόκας το γλείψιμο τής γλώσσας

Σε λιμενοβραχίονες λαχτάρας τρικυμισμένης

Είναι τα χείλη σου δωρίζοντας ρίγος στο λαιμό μου

Ή  η ανυπαρξία τους που με κάνει να καίω ;

Πόσο ορθά απουσιάζεις !

Μεθυστικά !

Ευφρόσυνο ποτάμι σιωπής στα ουρλιαχτά

Άφθαστη γεωμετρία κενού ! Ασύγκριτη δροσιά μου !

Ρυμοτομεί καταπατημένους φράχτες προσμονής

Πολεοδομεί πολυόροφα σεισμόπληκτα όνειρα

Απροσάρμοστε εραστή, κλεψίγαμε

                                    Ασυντόνιστε

                                    Ασυνάρτητε

Μαθηματικά νυχοπατείς φανέρωση

Κλασματικές ζαλάδες καβαλικεύοντας

Έτσι που να παρθενεύω για να σε κυνηγώ ξανά

Ε λοιπόν, τ’ ομολογώ : άφαντος ομορφότερος λάμπεις !

Ωστόσο, κάνε μας τη χάρη

Αγάπα με

Λι

γό

τε

ρο 

Όχι με τόσες άδειες νύχτες

Όχι με τόσο εγκαυματικό κενό