Αυτοί που ΕΦΥΓΑΝ : Γιώργος ΟΡΦΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ (από τον Τηλέμαχο Ορφανουδάκη )

Αυτοί που ΕΦΥΓΑΝ 

Γιώργος ΟΡΦΑΝΟΥΔΑΚΗΣ 

ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Ο επικήδειος του από τον Τηλέμαχο Ορφανουδάκη  

Μακαρία η οδός ην πορεύεις σήμερο στο δρόμο που ξεστράτισε η γελαστή ΖΩΗ. 

Ανέβαινες κατέβαινες στη Γαναδέ και σήμερο μεσοστρατίς απόμεινες για να την κάνεις Γολγοθά. 

Κι απάνω στο λιθόστρωτο το καλντερίμι για βήματα, απ’ τους κτύπους της καρδιάς αντίλαλοι ακούγονται αφού τα πόδια λύγισαν και γονατιστοί ανεβαίνουμε γιατί το βάρος του σταυρού σου δεν αντέχομε. 

Μικροί κι ανήμποροι Κυρηναίοι να δώσουμε βοήθεια δεν μπορούμε. Μας παραφόρτωσε το θέλημα σου Θεέ μου. Παρηγοριά μας πως το πνεύμα που παρέδωσες , αντάμα με το Άγιο Πνεύμα φτερουγίζει γιατί κι εκείνου ήτανε μ’ αγάπη καμωμένα τα φτερά του. 

Πλημμυρίδα στο κατευόδιο σου σήμερα εδώ απ’ τους ανθρώπους που σ’ αγάπησαν . Κι είναι τόσοι πολλοί γιατί είναι οι ίδιοι που σε γνώρισαν.

 Δάσκαλος ήσουνα με μαθητές. Ψάχνω να βρω διαφορές.

 Πίνακες μαύροι χωρίς γραφή. Μαύροι απόμειναν οι πίνακες χωρίς τσ’  αλήθειας τη γραφή, γιατί η λευκή αγνή αλήθεια μέσα στα χείλη σου τα σφραγισμένα χάθηκε. 

Άνοιξαν οι στέγες στα σχολεία που πέρασες για να φτάσει στα θεμέλια τους η ψυχή σου. Γιατί ήρθε και το σήμανε. Καμπάνας αναστάσιμης το κάλεσμα.

 Συγχώρα μας τα δάκρυα που τρέχουν αλλά οι μυλόπετρες του νου και της καρδιάς αλέθουν τους καρπούς που έσπειρες εσύ και θέλουν δάκρυα για να ζυμώσουν , της ανάμνησης σου τ’ αναστάσιμο ψωμί. 

Γεια σου ορδίνι τ’ αμπελιού και της ελιάς το τίναγμα. Γεια σου ιδρώτα απ’ το κόπο του καλού κι ανάσα απ’ τους κήπους του Σχολειού.

Λεπτές χορδές κι ευαίσθητες μας δόνησες απόψε. Κι ήχοι ουράνιοι φτάνουνε στ’ αυτιά μας βγαλμένα απ’ των αλωνιών το λίχνισμα και τ’ αμπελιών το θρόισμα απ’ των θρανίων τα τριξίματα και μαθητών σου σήμερα τα κλάματα κι ήρθανε όλα για ν’ αγγίξουν το δοξάρι του ΘΕΟΥ  !

Και νιώθουμε τις μελωδίες που ‘ρχονται μέσα απ’ τις λάμψεις που ξεπηδούσαν απ’ την ψυχή σου κι έκαναν το σκοτάδι μέρα και λουζόμαστε στον ήλιο μιας ζωής ευτυχισμένης. 

Κι ήρθε ο χαμός σου βαρύ νέφος και μας έκρυψε τον ήλιο.

Μακαρία η οδός, ήν πορεύεις σήμερον, έξω απ’ τη μαύρη άσφαλτο και την σκληρή την πέτρα. Στρωμένη απ’ τα φύλλα της αγάπης μας κι από τα δάκρυά μας ποτισμένη του δικού σου πνεύματος

 Ναοί αληθινοί. Πως ν’ αντέξουν κι αυτοί εις το χαμό σου. Η αναφορά κι ανηφόρα της ζωής σου στον ουρανό σ’ οδήγησε γιατί τα βήματά σου πάντα διάλεγαν τα ίδια τα σκαλοπάτια του Θεού. Με της ψυχής τα πέταλα το δρόμο σου στολίζομε. Μακάρια η οδός ην πορεύεις σήμερο. Φεύγεις και δεν μας μένει παρά η υπόλοιπη ζωή να σε αποζητά. Κι η σκέψη μας να σ’ αποχαιρετά. 

Γεια σου ΠΑΤΕΡΑ  !

Γεια σου ΔΑΣΚΑΛΕ !

Γεια σας , μια ζωής χαρούμενες στιγμές, κουρασμένες καμιά φορά και φοβισμένες. 

Γεια σας μέρες απλές κι ευτυχισμένες, που κουβαλούσατε δροσιά, ομορφιά κι αγνότητα. Ίδια μ’ αυτή που κουβαλούν τ’ άσπρα πεντακάθαρα νερά γιατί εσύ ήσουνα πηγή. 

Γεια σου σπασμένη απιδιά γέρικη ατρύγητη κουρμούλα, γιατί από σένα κι άλλα γλυκά σταφύλια περιμέναμε. 

Γεια σου θρανίο με τις γελαστές φωνές. 

Γεια σου μαυροπίνακα με τις απλές αγνές γραφές. Άγιες γραφές που στο σημερινό μακάριο δρόμο σου γίνονται χερουβείμ για να σε συνοδεύουν. 

Μορφή γαλήνια παιδική που είναι βαπτισμένη μέσα στα γέλια των παιδιών π’ ακούγονται στο σχόλασμα η μορφή σου .

Γέλια πρέπει ν’ ακούγονται και στο δικό σου σχόλασμα για να φυτρώσουνε φασκόμηλα της Γανάδες και της κορυφής Κουρμούλες. 

Κι ετσά να μην σου λείπει τίποτα από τα λίγα που ‘θελες. 

Γεια σου πατέρα ΔΑΣΚΑΛΕ !

Τηλέμαχος ΟΡΦΑΝΟΥΔΑΚΗΣ