Τρεις λύπες…

Τρεις λύπες στήσανε χορό μια Κυριακή το βράδυ...
μέσα σε κήπο δροσερό που κόρη τον ποτίζει
και κόβει άνθη ροδαλά τη κόμη της στολίζει,
τρεις λύπες στήσανε χορό πάνω στο ματοκλάδι,
της κόρης της πεντάμορφης της χιλιοπαινεμένης.
~
Η πρώτη λύπη χόρευε τραγούδι για τ' αδέρφι,
που 'χει χαθεί στη ξενιτιά και πίσω δεν γυρνάει,
τραγούδι που λεγε θαρρώ για κείνο που γερνάει
για κείνο το τρανότερο το πρώτο μηλαδέρφι,
της κόρης της πεντάμορφης της χιλιοπαινεμένης.
~
Η άλλη λύπη έσερνε χορό ενός μαντάτου,
βαρύ ζεμπέκικο πικρό σκαλώνει στ' ανθοκλώνια,
στης κόρης τα μακριά μαλλιά, τ' ανέμου χελιδόνια,
τραγούδι που λεγε θαρρώ τη θλίψη ενός θανάτου,
του νέου της πεντάμορφης της χιλιοπαινεμένης.
~
Κι η τρίτη η χειρότερη λύπη ακροπατάει
στις άκρες των θολών ματιών της πονεμένης κόρης,
και κρέμεται και λούζεται στα γαλανά της πλώρης
των οματιών της τα γλαρά νερά αργοκυλάει,
ο πόνος για τη μάνα της, της αδικοχαμένης….

Θανάσης Σεκλιζιώτης