Translate

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

ΠΑΤΑΡΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Στείλετε στο leonidasorf@gmail.com ένα κομμάτι από κάθε νέα έκδοση σας και θα το αναρτώ .

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Η εποχή της ενοχής ( Κατίνα Βλάχου )


Η εποχή της ενοχής   



Γλυκά αναστέναξε η μαργαρίτα πριν πεθάνει

καθώς μικρού παιδιού το χέρι

έκοψε με χαρά το τρυφερό κοτσάνι

Ο καβαλάρης έλιωσε αθώο ζωντανό

με ένα καλπασμό

κι -αλίμονο- ούτε το ξέρει

Πάνω στο βράχο μάτωσε απαλό το κύμα

και ρίγησε ο γιαλός στο αθώο κρίμα

Από της βίας το μετερίζι

ο βίος την ιστορία ορίζει

που ανελέητη

πάλι και πάλι πίσω γυρίζει

Με στεγνό δάκρυ

το μοιρολόι της τραγουδά η ζωή

που αν θέλει φως να δει προτού τελειώσει

πρέπει θυσία του χάροντα να δώσει

νιάτα, ομορφιά και έρωτα και χάρη

χωρίς να ξέρει

αν ποτέ πίσω θα πάρει

υπόσχεση καμιά

Αλίμονο!

Πόσο ακριβά πληρώνεται η αλήθεια!

Με πόσο ιδρώτα σβήνεται η συνήθεια

και λάμπει πίσω από τη λέξη η σοφία

αθέατη στο νου της γνώσης και κρυμμένη

Μικρή η ζωή

μετράει νομίσματα και ξεπουλιέται

σ’ εκείνους που πληρώνουν πιο πολλά

Γι αυτό, σου λέω, ανατολή μου, στάσου!

Μην ξημερώνεις

Και νύχτα! Βύθισέ με στα όνειρά σου

σαν ναυαγό που αρπάζεται από το μύθο να σωθεί

Ξέρω: κάνεις δεν θα με λυπηθεί

ούτε και χάρισμα θα μου δοθεί ο χρόνος

να πω τα όσα είδα που πληγώνουν

όσα προλάβω

όσα αντέξω

όσα αξιώθηκα να καταλάβω

Μα πάλι όχι! Μην καρτεράς ανατολή

Είναι ώρα πια να ξημερώνεις

Να βγω από τ’ όνειρο ορθή

κι ορθή καταντικρύ στην καταιγίδα

να ομολογήσω: ένοχη!

Έπεσε θύμα βιασμού η εποχή πάλι και πάλι

από απάνθρωπους δεσμώτες

Κι εμείς δεν λέγαμε κουβέντα

Λες και μας είχανε φιμώσει και τυφλώσει

γίναμε, χωρίς να ξέρουμε, προδότες

Πέρασε κι από το δικό μας χέρι το κακό

Μάταια το κρατάμε μυστικό

Τώρα κοιλοπονάει η εποχή κι αγωνιούμε

Μήτε να κλείσουμε τ’ αυτιά μπορούμε

στης γέννας τις κραυγές

Με οδύνες έρχεται το αύριο στον κόσμο

-άραγε θα ’ναι τέρας ή κανονικό-

Με τρόμο περιμένουμε τον ερχομό του

μα η ιστορία δεν μπορεί να περιμένει

Ούτε κι εμείς αντέχουμε

-είτε προδότες είτε προδομένοι-

ν’ ακούμε που ουρλιάζουν οι καιροί

Κι εσύ μου λες

ας έρθει επιτέλους η μαμή

να της το πάρει με τη βία

Μα δεν τη θέλουν πια τη βία τα σωθικά μου

Σώθηκε η ομορφιά της

Πάλι στο όνειρο γυρνώ για να γλυτώσω

Την εξιλέωση πληρώνω όσο-όσο

με τρέλα διαφυγής

Δες τα παιδιά μου

Κρύβονται απελπισμένα στην ποδιά μου

Φτιάχνω χαρταετούς με χρώματα ζωής

και δένω στα χεράκια τους το σπάγκο

Φυσάω με δύναμη ψυχής

ως να τα δω να ανέβουνε ψηλά

Κι όλο ψηλότερα σαν σημαίες να κυματίζουν

Να τα φωτίζει ο ήλιος

Να τ’ αγκαλιάζουν σύννεφα

Να τα δροσίζει η βροχή

Όλο ψηλότερα να φεύγουν και να ελπίζουν

πως εκεί

η ζωή θα είναι αλλιώς γραμμένη

με αγάπης λόγο και με έρωτα σπαρμένη

Ξημέρωσε, λοιπόν

κι άσε με εμένα, ανατολή

Εγώ θα μείνω πίσω αλλοπαρμένη

να τα βολέψω με την εποχή

να τα βολέψω με την ενοχή

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Η ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ( Του Θανάση Πάνου )








Μυριάδες ψυχές

μετέωρες στο σύμπαν

δέονται σκυφτά

σε γονυκλισίες που σχεδίασαν ιερατεία

για το ουράνιο το κάλεσμα

που εξαϋλώνει την σάρκα

και την επιδερμίδα της γης

εις τους αιώνας των αιώνων.

Η φούγκα της νόησης

δέετε να συλλάβει

το νόημα από τα δακρυσμένα μάτια

τους αλαλαγμούς των λαθών,

την βουλιμία του θανάτου,

την έκρηξη του σύμπαντος

και την αποκάλυψη του μέλλοντος.

Φτερούγες σκόνης

αυτό το προαιώνιο σπέρμα

το αγκιστρωμένο

στο ασύλληπτο της αιωνιότητας.

Στώμεν καλώς

Στώμεν μετά φόβου…

Κυλάει ακάθεκτος ο βιολογικός μας χρόνος, εναλλάσσοντας τα δύο συστατικά του προσωπεία: το φορητό και το αφόρητο. Στο φορητό αρμόζει η άτονη ζωή , στο αφόρητο ο μύθος. Μέσα στην υποχρεωτική κίνηση της μέρας και τα δύο κυκλώνουν και τρέφουν τις έμμονες ιδέες της ύπαρξης. Δεν αποκαλύπτονται όμως στον ίδιο βαθμό και ο χρόνος κυλάει αμείλικτα χωρίς να συγχωρεί. Ως παράδειγμα διαχρονικό , διαβάζω την λογική του Οδυσσέα όπου οι εμμονές συναγωνίζονται ποιητικά τη λογική. Λοιπόν ο Οδυσσέας κοιμάται πρώτα με την Κίρκη και κινδυνεύει να περπατά εφεξής στα τέσσερα. Μετά κουρνιάζει στο στήθος της Καλυψώς, σχεδόν για 8 χρόνια, στο όνομα της αιωνιότητας που του προσφέρει ως θήραμα, μια λήθη. Το παρθενικό σώμα της Ναυσικάς στο νησί των Φαιάκων , αφού φυσικά και απροσδιόριστα βρήκε την μνήμη του, κατάλευκο και πάμφωτο ως φορητό και αφόρητο προσωπείο σώματος , τον αφήνει γονατισμένο να ικετεύει τον νόστο του. Διακρίνει επιτέλους την εικόνα της Ιθάκης του, σε μια δωρεά όρασης μέσα σε καθρέπτη που καθάρισε από την αλμύρα του ταξιδιού. Το αφόρητο του μύθου αποκαλύπτει πάντα ένα σύμπαν όπου εκείνο που προσφέρει καταφύγιο στην σκέψη , δεν είναι αυτό που θα πεις ή θα αναγνώσεις αλλά εκείνο που στο διάβα του παρασέρνει τα λογικά αναχώματα. Η ψυχική πλημμυρίδα των συναισθημάτων που αναγεννά την ψυχή και μέσα της φυτρώνει ο σπόρος της φαντασίας και του μύθου. Ο βιολογικός μας χρόνος, μας προκαλεί να εναλλάσσουμε τα δύο συστατικά του προσωπεία. Το φορητό της ψυχρής και άτονης ζωής και το αφόρητο του μύθου που τα αρχέγονα μυστικά αποκαλύπτει αν τα προσωπεία δεν ξεχνάς να αλλάζεις…

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΝΟΥ

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Ο,ΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ


                         Αυγερινός Μαυριώτης
 
Ο,ΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ
 
Ό,τι είχαμε να πούμε το είπαμε.

Τώρα είναι καιρός να κλείσουμε τα παράθυρα

Ερμητικά και ν’ αντικρίσουμε τη ζωή κατάματα

Χωρίς φόβο και πάθος.


Να δούμε τι έφταιξε και μείναμε στα μισά

Του δρόμου αγκαλιά με κάτι ξέφτια ονείρων

Απραγματοποίητων, με κάτι σακατεμένες μνήμες

Που μας ακολουθούν σαν το κουτσό σκυλί

Τριποδίζοντας.

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Κινδυνεύει το Ιστορικό Αρχείο της ΕΡΤ ;


 
 
 

Γνωστοί άγνωστοι  , πιθανών  αμειβόμενοι ,  αρθρογράφοι και σχολιαστές σε  Bloggs , διασπείρουν ψευδείς  πληροφορίες  ότι δήθεν  το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ  στην Αγία Παρασκευή λεηλατείτε από το κοινό που συμπαρίσταται στον αγώνα των εργαζομένων . Έχω ιδία αντίληψη και είμαι πρόθυμος να το καταθέσω   ενόρκως αν και όπου  χριστεί  πως η δημόσια  περιουσία της  ΕΡΤ αυτές τις ημέρες περιφρουρείτε και διαφυλάσσεται με τον  καλλίτερο τρόπο από τους εργαζομένους  της . Αυτοί  πέραν του ότι παρευρίσκονται συνεχώς στους χώρους εργασίας των  , έχουν ορίσει και ειδικές ομάδες περιφρούρησης  . Τα άτομα αυτών των ομάδων επιτρέπουν την είσοδο στο κτήριο της  ΕΡΤ , μόνο σε συναδέλφους τους  και σε όποιους άλλους έχουν συγκεκριμένο λόγο να μπουν και ορισμένο προορισμό  .  

Γράφω αυτό το άρθρο ανήσυχος για την τύχη του εξοπλισμού της ΕΡΤ  και ιδιαίτερα  του ιστορικού  αρχείου της ,  στις  επόμενες  μέρες μετά την  απευκταία  αλλά  πιθανή περίπτωση  μιας άστοχης βίαιης έξωσης των εργαζομένων σε αυτήν  .

Η κυβέρνηση και ο κάθε αρμόδιος , πριν από κάθε ενέργεια ας λάβουν υπ`  όψιν  τους τις  όποιες σκοπιμότητες  όσων διαδίδουν  από τώρα ότι λεηλατείται η ΕΡΤ  . Χρήσιμο θα είναι να  θυμόμαστε εμείς και  να σκεφτούν οι υπεύθυνοι τις συνέπειες για τις περιουσίες του  δημοσίου όταν αυτές δεν παραδίδονται και δεν παραλαμβάνονται με σχετικά πρωτόκολλα μετά  από ακριβή καταγραφή   τους . Πολλοί θα μου πείτε «Ποιός Νοιάζεται τώρα ;;;;»

Ε ! Λοιπόν ,  εγώ Νοιάζομαι !!!!

Λεωνίδας Ορφανουδάκης

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Η συνακολουθία των πρώτων


Κοιτάζει πίσω τη ζωή που πέρασε
κι όσα δεν έπραξε ποτέ, τα καταγράφει.

Δεν κατέβηκε σ’ εκείνη τη διαδήλωση
δεν ξέρει να χορεύει
ούτε να τραγουδάει.
Δεν έχτισε ποτέ ένα σπίτι
ούτε αγόρασε.
Ποτέ δεν νοιάστηκε να’ χει εξοχικό
ούτε άλλη ιδιοκτησία.
Δεν ευνοήθηκε απ’ την τύχη,
δεν παντρεύτηκε ποτέ, παιδιά δεν έχει.
Δεν έμαθε να οδηγεί,
δεν ξέρει ούτε ποδήλατο, ούτε κολύμπι.
Δεν άκουσε κανένα να του λέει «σ’ αγαπώ».

Όμως αυτός έχει αγαπήσει, το κρίνει βέβαιο.
Κι αν είχε πάει, τότε, σε αυτή τη διαδήλωση,
ίσως να είχαν μπει στη θέση τους
και όλα τα υπόλοιπα.
(Όπως όλων μας…)[]

Άρις Αντάνης

Από το diasporic literature spot http://diasporic.org/2013/06/adanis/the-procession-of-leaders/

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Η άνοιξή (Ποίημα του Κώστα Χελμού)


Φέτος η άνοιξη ήλθε πολύ νωρίτερα .

Το καλοκαίρι επίσης νωρίς και οι πυρκαγιές

Μας κυκλώνουν επικίνδυνα . Ωστόσο

κανείς δεν πηγαίνει να τις σβήσει .

Όλοι περιμένουν τους άλλους  .

Πίσω απ` το θαμπό τζάμι διακρίνεις το κορίτσι

που χτενίζεται στο μεγάλο καθρέφτη

και στο πάτωμα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο

περιμένει το χέρι της να το σηκώσει .

Ο Λεωνίδας κατέβηκε στο δρόμο

με το τσιγάρο στο στόμα του σβηστό .  

Φοράει μεγάλα μαύρα γυαλιά . Όμως ,

κανένα δεν ξεγελάει , ούτε τον εαυτό του .

Κώστας Χελμός