Translate

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

ΠΑΤΑΡΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Στείλετε στο leonidasorf@gmail.com ένα κομμάτι από κάθε νέα έκδοση σας και θα το αναρτώ .

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

150 χρόνια από τη γέννηση του Κωνσταντίνου Καβάφη


Από το TVXS.gr

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 στην Αλεξάνδρεια, όπου οι γονείς του, εγκαταστάθηκαν εγκαταλείποντας την Κωνσταντινούπολη το 1840. Ήταν το ένατο παιδί του Πέτρου Καβάφη (1814-1870), μεγαλέμπορου βαμβακιού. Μετά το θάνατο του πατέρα του και την σταδιακή διάλυση της οικογενειακής επιχείρησης, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αγγλία (Λίβερπουλ και Λονδίνο) όπου έμεινε μέχρι το 1876.

Στην Αλεξάνδρεια ο Kαβάφης διδάχτηκε Αγγλικά, Γαλλικά και Ελληνικά με οικοδιδάσκαλο και συμπλήρωσε τη μόρφωσή του για ένα-δύο χρόνια στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο της Αλεξάνδρειας. Έζησε επίσης για τρία χρόνια, που ήταν τα κρισιμότερα στην ψυχοδιανοητική του διαμόρφωση, στην Πόλη (1882-84).


Το 1897 ταξίδεψε στο Παρίσι και το 1903 στην Αθήνα, χωρίς από τότε να μετακινηθεί από την Αλεξάνδρεια για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Ύστερα από περιστασιακές απασχολήσεις σε χρηματιστηριακές επιχειρήσεις, αποφάσισε να γίνει δημόσιος υπάλληλος και διορίστηκε σε ηλικία 59 χρονών στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων 1922.

Από το 1886 άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα επηρεασμένα από τους Αθηναίους ρομαντικούς ποιητές, χωρίς να τον έχει επηρεάσει καθόλου η στροφή της γενιάς του 80. Από το 1891, όταν εκδίδει σε αυτοτελές φυλλάδιο το ποίημα Κτίσται, και ιδίως το 1896, όταν γράφει τα Τείχη, το πρώτο αναγνωρισμένο, εμφανίζονται τα χαρακτηριστικά των ώριμων ποιημάτων του.

Ο Καβάφης είναι γνωστός για την ειρωνεία του, ένα μοναδικό συνδυασμό λεκτικής και δραματικής ειρωνείας. Πολλοί όμως από τους αλλόγλωσσους ομότεχνους και αναγνώστες του (π.χ. Όντεν, Φόρστερ) αρχικά γνώρισαν και αγάπησαν τον ερωτικό Καβάφη.

Το 1932, ο Καβάφης, άρρωστος από καρκίνο του λάρυγγα, πήγε για θεραπεία στην Αθήνα, όπου παρέμεινε αρκετό διάστημα. Επιστρέφοντας όμως στην Αλεξάνδρεια, η κατάστασή του χειροτέρεψε. Εισήχθη στο Νοσοκομείο της Ελληνικής Κοινότητας, όπου και πέθανε στις 29 Απριλίου του 1933, τη μέρα που συμπλήρωνε 70 χρόνια ζωής.

Το 2013 έχει ανακηρυχθεί από το υπουργείο Παιδείας «Έτος Κ.Π. Καβάφη» με αφορμή την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση του κορυφαίου ποιητή.

Αφιέρωμα στην ημέρα της Μητέρας !!


Η Διασπορική Λογοτεχνική Στοά καλεί τα μέλη της και τους φίλους της να συμμετάσχουν με έργα τους στην ειδική έκδοσή Μαΐου για την Γιορτή της Μητέρας 2013  

Η Diasporic Literature Spot

για τη Γιορτή της Μητέρας2013

Inline image 1Inline image 2Inline image 3

Οι εκδοτικοί οίκοι σήμερα



Όσοι έχουν μείνει όρθιοι, εννοείται (αναφέρομαι βέβαια στους οίκους που εκδίδουν ποίηση). Γιατί σίγουρα δεν είναι όσοι ήταν στο παρελθόν ούτε απολαμβάνουν την αλλοτινή τους αίγλη. Δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τι φταίει για την αλγεινή οικονομική τους κατάσταση, τη στιγμή που οι περισσότεροι χρεώνουν υπέρογκα ποσά για να εκδώσουν ποιητικές συλλογές –συχνά τόσο ολιγοσέλιδες που δεν δικαιολογούν τις υψηλές χρεώσεις. Όμως η απάντηση είναι απλή: βρέθηκαν σε αυτή την κατάσταση επειδή έχουν πάψει να πραγματοποιούν πωλήσεις. Μπορεί οι «πελάτες» από την πλευρά των ποιητών να είναι αρκετοί, οι αντίστοιχοι από την πλευρά των αναγνωστών, όμως, δεν είναι, αφού –ως γνωστόν –το αναγνωστικό κοινό της ποίησης συμπεριφέρεται όπως ο δείκτης οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, τείνει δηλ. προς το μηδέν.
Κι αφού αναγνώστες δεν υπάρχουν, τα έσοδα περιορίζονται στη μία άκρη του διαύλου επικοινωνίας που υποτίθεται πως διακονούν οι οίκοι: του διαύλου μεταξύ ποιητή και αναγνώστη, την ποιότητα του οποίου παλαιότερα εγγυούνταν μέσω της προσεκτικής επιλογής των έργων που εξέδιδαν. Δυστυχώς, η ευσυνείδητη επιλογή ποιημάτων έγινε θυσία στον βωμό της ζήτησης από την πλευρά των ποιητών: οι εκδότες υπέκυψαν στις σειρήνες των αριθμών και άρχισαν να τυπώνουν αδιακρίτως – για να απομακρύνουν διαπαντός το αναγνωστικό κοινό από την ποίηση και να χάσουν όποια έσοδα ενδεχομένως τους περίμεναν στην άλλη άκρη του διαύλου που προανέφερα.

Είναι κρίμα, γιατί οι εκδοτικοί οίκοι κανονικά υπάρχουν για να υπηρετούν όχι μόνο τους γράφοντες αλλά και τους διαβάζοντες. Το να υπηρετούν μόνο τους πρώτους και να αγνοούν το συμφέρον των δεύτερων μοιάζει λίγο με τη στρεβλή δημοκρατία που εσχάτως εφαρμόζεται από τους Ευρωπαίους εταίρους σε χώρες σαν τη δική μας ή την Κύπρο: κουρεύουν τις καταθέσεις, ληστεύουν δηλ. την κατάθεση πίστης των αναγνωστών, οδηγώντας σε ραγδαία εσωτερική υποτίμηση του ποιητικού νομίσματος – τόσο ραγδαία που τελικά η ποίηση μοιάζει να χάνει κάθε αξία.

Όχι ότι υπηρετούν ακριβώς και τους γράφοντες, βέβαια, γιατί η έλλειψη αξιολόγησης δυσαρεστεί ακόμη και τους ίδιους τους ποιητές: κανείς δεν θέλει να τον βάζουν στον ίδιο κουβά με όλους, διαμάντια και άνθρακες. Ούτε παρηγορεί, πιστεύω, το γεγονός ότι δεν είναι όλοι οι οίκοι το ίδιο ακριβοί. Ο Γαβριηλίδης είναι από τους ακριβότερους και αιτιολογεί τα υπέρογκα ποσά που χρεώνει με τη στοιχειώδη προώθηση που υπόσχεται. Οίκοι όπως ο Ηρόδοτος είναι από τους φθηνότερους, αμφίβολο όμως παραμένει το αν η αντιμετώπισή τους των ποιητικών έργων που φθάνουν στα γραφεία ή τα e-mail τους γίνεται με αμιγώς εισπρακτική διάθεση (γνωρίζω παράδειγμα οίκου, όχι τον Ηρόδοτο, που η πρώτη και μοναδική live επικοινωνία του ποιητή με τον οίκο ήταν με το Λογιστήριο) ή αν τους ενδιαφέρει καθόλου η ποιότητα του τι τυπώνουν, θα ενδιαφερθούν δηλ. για την ουσία, έστω για τα μάτια βρε παιδί μου. Λιγοστοί είναι οι οίκοι που εγγυώνται ότι τουλάχιστον θα διαβάσουν το έργο του ποιητή. Και δυστυχώς η έκδοση εκτός εμπορίου (σε απλό τυπογραφείο, χωρίς όνομα οίκου και χωρίς ISBN) θέτει τον δημιουργό εκτός κρίσης σε διαγωνισμούς όπως αυτός για το κρατικό βραβείο ποίησης.

Έστω λοιπόν ότι ο ποιητής μας τυπώνει σε κάποιον οίκο. Δεν πρέπει επ' ουδενί να πιστέψει ότι τελείωσαν επιτέλους τα βάσανά του. Διότι ακολουθεί η Οδύσσεια της προώθησης: το αν ο οίκος θα δώσει το βιβλίο του σε βιβλιοπωλεία και ποια (συνήθως μόνο αυτά με τα οποία έχει καταφέρει να μην παρεξηγηθεί), πού θα τοποθετηθεί το βιβλίο (σε εμφανές σημείο ή όχι, σε σημείο προβολής, σε βιτρίνα κλπ.), ανάλογα με το ποσόν που είναι διατεθειμένος να καταβάλει ο ποιητής (σαν να μην του έφτανε του έρμου το μπουγιουρντί της έκδοσης), αν θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου και ποιος θα διατηρήσει το δικαίωμα της είσπραξης των πωλήσεων τη βραδιά της παρουσίασης, κλπ. κλπ.

Δεν είναι, τελικά, απίστευτα κουραστικό, αν όχι υποτιμητικό, να εκδίδει κανείς τη δουλειά του υπό τέτοιους όρους; Μερικές φορές ειλικρινά αναρωτιέμαι.

                                                                                              Χ.Λ
Ήταν ένα Άρθρο της φίλης Χριστίνας Λιναρδάκη στο στίγμαΛογου stigma.logou.blogspot.com

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Η Γιορτή της Μητέρας


Συχνά στη ζωή μου είχα προβληματιστεί για το πως γεννήθηκαν και επικράτησαν στον άνθρωπο κάποιες αρετές και αξίες  και ιδικά εκείνες  , οι αντίθετες ακόμα και προς το Βασικό  Ένστικτο της «αυτοσυντήρησης» . Τις υπερβαίνουσες το εγώ , υπέρτατες ηθικές αξίες και αρετές , από την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία μέχρι και την απλή αλληλεγγύη τις εντόπισα σαν σταθερά χαρακτηριστικά κυρίως στην ΜΑΝΑ !!  Είμαι πλέον εντελώς πεπεισμένος ότι το ένστκτο της διαιώνισης του είδους είναι ισχυρότερο  από το ένστκτο της αυτοσυντήρησης και έτσι από την ΜΑΝΑ γεννηθήκαν στο DNA  μας και κληροδοτήθηκαν και διαχύθηκαν στο είδος μας αυτές οι αρετές . Είναι περισσότερο από φανερό πως ειδικά στην μάνα το ένστικτο της διαιώνισης του είδους (η γέννηση και επιβίωση του παιδιού της) ανταγωνίζεται με επιτυχία και συνήθως νικά και το  ένστικτο της ατομικής της επιβίωσης .  Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαίο που η μάνα που γεννά και συντηρεί την ζωή , στις  ποιό πολλές θρησκείες κατείχε πάντα μια περίοπτη θέση όταν δεν ήταν η στην πρώτη . Και στην δική μας , την Χριστιανική θρησκεία , στην  Παναγία σαν σύμβολο της μάνας  και μάλιστα της σπαράσσουσας από οδύνη  για το παιδί της μάνας , αποδίδει ο λαός μας  υψίστη τιμή .
Επ` ευκαιρία  οι φίλοι μας στο Facebook στο Πατάρι μας των Λογοτεχνών  , (Patari Logotexnon) αλλά και όποιος άλλος θελήσει ……. ας γράψει !
ΓΙΑ ΤΗ  ΜΑΝΑ : Ετοιμάστε και αναρτήστε από σήμερα και μέχρι τις 8 του Μάη στο F/B μας , σε όποια η σε όποιες ομάδες προτιμάτε , «για την μητέρα το ποίημα που της ΑΞΙΖΕ» !!! Θα συνιστούσα , αφού πρώτα ζητήσετε να γίνετε μέλη της ομάδας ΦΙΛΟΙ ΕΝΕΡΓΟΙ ΣΤΟ ΠΑΤΑΡΙ (όσοι δεν είστε) , να το βάλετε και σ` αυτήν την ομάδα για να μην μου διαφύγει. Το καλλίτερο από αυτά τα ποιήματα σας, αφού θα το επιλέξετε μεταξύ σας , με όποια  διαδικασία προκρίνετε εσείς , θα το αναρτήσω στο Blog http://www.patarilogotexnon.blogspot.gr  
Ενημερωτικά , αντιγράφω  παρακάτω από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια :
Η γιορτή της μητέρας ή Ημέρα της Μητέρας είναι κινητή εορτή προς τιμήν της μητέρας και γιορτάζεται κάθε χρόνο την δεύτερη Κυριακή του μήνα Μάη.
Εγκαθιδρύθηκε τον 20ό αιώνα και προέρχεται από το αγγλικό και το αμερικάνικο κίνημα των γυναικών. Η Αμερικανίδα Ann Maria Reeves Jarvis διοργάνωσε για πρώτη φορά το 1865 ένα κίνημα με το όνομα Mothers Friendships Day και συναντήσεις με το όνομα Mothers Day Meetings, κατά τις οποίες οι μητέρες αντάλλασσαν απόψεις και εμπειρίες. Το 1870 η Julia Ward Howe διοργάνωσε μια εκδήλωση φιλειρηνικής συγκέντρωσης μητέρων με το σλόγκαν peace and motherhood με σκοπό, τα παιδιά να μην στέλνονται στον πόλεμο.

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Οι σάλπιγγες της αποκαλύψεως (Τάσου Λειβαδίτη )


Μικρό απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη που εκφράζει με τον καλλίτερο τρόπο τα συναισθήματα μου , σχετικά με την κρίση που περνά ο τόπος μας .
.......
- Τελικά κανείς δεν έβλεπε ακόμα την τρομερή προειδοποίηση , νυχτερίδες κούρνιαζαν πάνω στο νιπτήρα , οι λειχήνες έτρωγαν σιγά- σιγά τους τοίχους και μόνο η Δωροθέα δινόταν μ` ευψυχία στους περαστικούς -
- ο ποιο αξιολύπητος όμως ήταν ο τρίτος , «γιατί με κυνηγούν» ρώτησε, «κι όμως εγώ αγρυπνούσα» ξανάπε σαν να ήταν αυτό ένα άλλοθι , γιατί υπάρχουν πράγματα που τα περιμένεις κι άλλα που συμβαίνουν μέσα σε μιά στιγμή , καθορίζοντας για πάντα τη ζωή σου κι επειδή είμαι προνοητικός , τα βράδια τακτοποιώ τις λέξεις με τ` άλλα φαντάσματα - κι άξαφνα το ρολόι σταμάτησε , εγώ βρισκόμουν στο υπόγειο , «γιατί κατέβηκα εδώ;» είπα σιγανά .
Αλλά δεν ήταν κανείς ν` απαντήσει ….

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

«Άκου»


Άκου , μην πεις τίποτα στα παιδιά
για εξώσεις και πλειστηριασμούς .
Πες τους πως για λίγο καιρό θα πάμε
στο σπίτι της γιαγιάς , στη θάλασσα .
Εκεί είναι όμορφα . Μπορεί και να μείνουμε .
Αν μας αρέσει φυσικά .
Ας μη το μάθουν ακόμα πως χάσαμε το σπίτι .

Αυγερινός Μαυριώτης


Για περισσότερα ποιήματα του , γράψετε στην Αναζήτηση του google (ΠΑΤΑΡΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Αυγερινός Μαυρίωτης ) και διαλέξετε … ή και εδώ http://patarilogotexnon.blogspot.gr/2013/03/blog-post_23.html

 

Το εργαστήρι του συγγραφέα (Άνα Γαλανού)


Από την πολύ καλή συγγραφέα Άννα Γαλανού , στην παρουσίαση του βιβλίου της «Τρείς Φωτιές» ,   άκουσα την εκ πείρας  άποψη της για το πώς γεννιέται (γίνεται) ένα βιβλίο , πεζού ή έμμετρου λόγου . Θεωρώ  ότι αυτά που είπε , μπορεί να φανούν χρήσιμα στους  φίλους  που γράφουν και τα μεταφέρω εδώ


Το εργαστήρι του συγγραφέα 

Πολλές φορές με ρωτούν φίλοι, αλλά επί το πλείστον αναγνώστες, που βρίσκω τις ιστορίες που γράφω, αν είναι αληθινές, ή αν είναι εξ’ ολοκλήρου φανταστικές. Επίσης με ρωτούν πόσο δύσκολο είναι για κάποιον που έχει μια ιστορία να τη μεταφέρει στο χαρτί και να την κάνει βιβλίο.

Νομίζω είναι κατάλληλη η ώρα για να μπορέσω να απαντήσω, μιας και αυτό το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι το τρίτο μου μυθιστόρημα που εκδίδεται, όμως παράλληλα έχω μια αξιόλογη εμπειρία, καθόσον έχω βραβευτεί σε θεατρικό έργο, σε διήγημα, ποίηση και δοκίμιο.. Καθένα στο χρόνο του, στην ώρα του και στην εποχή του…

 

Όλα ξεκινούν από το παραμύθι, τη μυθοπλασία και τη φαντασία. Τρία ουσιαστικά που όσο κι αν μοιάζουν δεν είναι ίδια, ούτε έχουν το ίδιο νόημα, ούτε παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα. Για να γίνει όμως ένα βιβλίο, χρειάζονται και τα τρία. Είτε μυθιστόρημα είναι αυτό, είτε δοκίμιο, είτε ιστορικό, είτε λαογραφικό, είτε αφηγηματικό, αν δεν υπάρχουν τα τρία αυτά ουσιαστικά που να δένουν μεταξύ τους, βιβλίο δεν μπορεί να υπάρξει.

Να εξηγήσω λοιπόν τα χαρακτηριστικά του καθενός, για να μπορέσετε εύκολα να καταλάβετε τι θέλω να πω. Απευθύνομαι ταυτόχρονα και σε όσους από σας έχουν μια ιστορία στο μυαλό τους και θα ήθελαν να την γράψουν. Τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από αυτό. Ούτε μπορείς όσο καλά και να κατέχεις την Ελληνική γλώσσα να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αρχίσεις να γράφεις επειδή ίσως θεωρείς ότι θα σε καθοδηγήσει η ίδια η  έμπνευση της ιστορίας που έχεις στο νου σου. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Το παραμύθι:

Στο χαοτικό κόσμο της σκέψης, υπάρχουν εικόνες που κρατάμε κλειδωμένες από τα μικράτα μας. Είναι ο τρόπος που αντιληφθήκαμε κάποτε, πριν ακόμα μάθουμε να διαβάζουμε, τα παραμύθια που μας έλεγαν κι αργότερα αυτά που διαβάσαμε εμείς οι ίδιοι. Αν το σκεφτούμε καλά, ίσως κάποιοι από σας μπορέσουν και θυμηθούν ότι από τότε είχαν απορίες και ερωτήματα για το κάθε παραμύθι που άκουγαν. Άλλοι τα έθεταν για τους τα εξηγήσει κάποιος, κι άλλοι όχι. Οι δεύτεροι προτιμούσαν να τα σκεφτούν μόνοι τους, να φοβηθούν ή να χαρούν πάντα με τις απαντήσεις που οι ίδιοι ήθελαν να δώσουν και το τέλος αν δεν τους άρεσε όπως ήταν, το διαμόρφωναν στο μυαλό τους κατά το δοκούν.

Αναφέρομαι λοιπόν σ’ αυτούς, κι όχι στους άλλους που ρωτούσαν συνεχώς το πώς και το γιατί, τις περισσότερες φορές επιφανειακά, αφού το παραμύθι αποτελούσε μόνο τη ανάγκη ν’ ασχοληθεί κάποιος μαζί τους και αμέσως την επόμενη μέρα το ξέχναγαν.

Η αναβίωση του παραμυθιού λοιπόν, είναι το πρώτο συγγραφικό βήμα, γίνεται άθελα μας, αφού για μια ιστορία που δεν μας ανήκει, δίνουμε τη δική μας διάσταση, και στη συνέχεια και το δικό μας τέλος. Άτομα που δεν διάβασαν παραμύθια, ή που δεν τους άρεσαν τα παραμύθια, κατά τη γνώμη μου μπορούν μεν να εκτιμήσουν ένα καλό ή όχι βιβλίο, όμως να γράψουν είναι αδύνατο.

 

Μυθοπλασία:

Τι σημαίνει αυτό;  Κυριολεκτικά, ο ορισμός της λέξης είναι η επινόηση της ιστορίας. Τι σημαίνει όμως επί της ουσίας; Είναι ο κορμός του βιβλίου, η δομή του. Χωρίς μυθοπλασία, κανένα βιβλίο, όσο και ειδικό να χαρακτηρίζεται δεν μπορεί να σταθεί σωστά. Εδώ παρεμβάλλεται η γραφίδα του συγγραφέα, η προσωπική του σφραγίδα, είτε γράφει ιστορία, είτε διήγημα είτε νουβέλα. Είναι το πλέον δύσκολο στη σύλληψη, είναι το πιο επίπονο,  ακόμα και για την κατανομή της ιστορίας. Εδώ δεν υπάρχουν θέσφατα, ούτε και μαγικές συνταγές. Μπορεί να έχεις μια πολλή όμορφη και ξεχωριστή ιστορία να πεις και να μην ξέρεις να την πλάσεις, να τη κάνεις να στέκεται σωστά στα πόδια της. Διαβάζουμε τέτοιες, που δημιουργούν σύγχυση και από τη δέκατη κιόλας σελίδα, ψάχνεις τους ήρωες στις προηγούμενες. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει το χάρισμα, που αμφιβάλλω αν μπορεί να διδαχθεί. Είναι αυτό που λέει ο λαός, ή τόχεις ή δεν τόχεις!

Υπάρχει ακόμα κάτι που δεν είναι τεχνικό, και αφορά το συγγραφέα. Πόσο πιστεύει την ιστορία του, τους ήρωες του. Πόσο τους αγαπά, πόσο αληθινά τους ζει πριν ξεκινήσει να τους περιγράφει! Μπορούν να τον κάνουν να κλάψει, να θυμώσει, να μην κοιμηθεί ή να στριφογυρίζουν στο μυαλό του μέχρι να ολοκληρώσει τις σελίδες που πρέπει. Η ανεπανάληπτη και μοναδική Λιλή Ζωγράφου, έγραψε ένα βιβλίο μόνο 112 σελίδες … το ξέρετε οι περισσότεροι. ‘’Η αγάπη άργησε μια μέρα’’… θυμηθείτε τα αισθήματα, το πόνο, την εξελικτική συνέχεια και τη δομή του βιβλίου. Αναφέρομαι σ’ αυτό γιατί είναι πασίγνωστο. Υπάρχουν πολλά τέτοια, που ο συγγραφέας μπορεί να τελειώνει την ιστορία του είτε σε 100 αλλά ακόμα και σε 1000 σελίδες. Αυτό όμως πρέπει να το ζητήσουν οι ήρωες του… κι όχι να πιάνουμε κάτι από τα μαλλιά, για να κάνουμε ένα τόμο!

 

Φαντασία:

Χωρίς φαντασία δεν μπορείς ούτε ένα σωστό καφέ να φτιάξεις, πόσο μάλλον να γράψεις, να περιγράψεις και να κάνεις τους αναγνώστες σου να ταξιδέψουν. Το τελευταίο αυτό χαρακτηριστικό, έχει πολλά στοιχεία από δυο προηγούμενα. Μια ταξιδιάρα ψυχή μπορεί να δει την άσπρη πέτρα σαν διαμαντόπετρα, ένα κύμα σαν χάδι κι ένα χαμόγελο σαν υπόσχεση ζωής. Η φαντασία του συγγραφέα είναι το πλέον ουσιαστικό χαρακτηριστικό, που αφορά και το προσωπικό του ύφος. Θα παίξει με το μυαλό των αναγνωστών του, θα πονέσει με τα αισθήματα των ηρώων του, θα βάλει εμπόδια μπροστά τους και στη συνέχεια θα δημιουργήσει τον από μηχανής Θεό. Η φαντασία είναι αυτή που όλους τους λυτρώνει στο τέλος, και ήρωες και αναγνώστες.

Θα αναφέρω ένα μικρό παράδειγμα που συμπεριλαμβάνει αυτούς τους τρεις άξονες., για να μπορέσετε να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ. Θα πω κάτι τελείως φανταστικό που ξεφεύγει από συναισθήματα.

Περιγράφει π.χ ο συγγραφέας τη σκηνή από ένα άνθρωπο που ξυπνά απότομα.

Φανταστείτε στη θέση του αυτού του ανθρώπου… όποιον ήρωα θέλετε.

Πρώτο στοιχείο: Το παραμύθι.  Πάντα ο κεντρικός ήρωας, θυμίζει κάποιον που ξέρετε από το παρελθόν. Είτε ήταν βασιλιάς, είτε βάτραχος, είτε δράκος, είτε νεράιδα, είτε σταχτοπούτα, πάντα ο κεντρικός η οι κεντρικοί ήρωες του βιβλίου σας θυμίζουν κάποιον.

Δεύτερο στοιχείο: Μυθοπλασία. Πάνω στον ήρωα στήνεται το μυθιστόρημα, αυτός είναι ο καμβάς και οι βελονιές που τον γεμίζουν είναι όσοι τον περιβάλλουν, είναι οι αντιήρωες, τα γεγονότα και η πλοκή της ιστορίας. Πάνω σ’ αυτόν ή σ’ αυτούς αν είναι περισσότεροι, στήνεται το βιβλίο.

Τρίτο στοιχείο: Φαντασία. Το φανταστικό της ιστορίας είναι τα απρόοπτα και η αγωνία που σελίδα με τη σελίδα αναπτύσσει ο συγγραφέας. Αυτή η αγωνία που αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης σ’ ένα δυνατό βιβλίο, είναι η φαντασία του συγγραφέα, και τις περισσότερες φορές  το παιχνίδι αυτό δεν το κάνει μόνο με τους αναγνώστες του, αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό του. Ξέρετε πόσες φορές κάνω ‘’καζούρα’’ μόνο και μόνο για να γελάσω, για να ξεφύγω… από το δραματικό μέρος του βιβλίου ή πόσες επίσης επίτηδες καθυστερώ την κορύφωση της λύσης; Πάρα πολλές!

Υπάρχουν επίσης δυο παράμετροι που οφείλω να αναφέρω.

-          Αληθινές ιστορίες

-          Συναισθήματα

 

Δεν αλλάζει τίποτα από τα παραπάνω αν η ιστορία που περιγράφουμε στο βιβλίο μας είναι αληθινή. Αν την πούμε όπως την ακούσαμε, αλίμονο μας. Δεν μπορούμε να έχουμε βιβλίο, παρά μόνο ένα κείμενο αφήγησης. Υπάρχουν πολλά τέτοια, όπως υπάρχουν και αντίστοιχα βιωματικά. Κάποια αποτελούν διαμάντια στη λογοτεχνία, και άλλα είναι μόνο για να υλοποιήσουμε συμβόλαια. Μπορείτε και τα ξεχωρίζετε όλοι. Δεν θέλω λοιπόν να σταθώ σ’ αυτά, ούτε και σε κείνα που μονότονα επαναλαμβάνονται...  Προσωπικά σέβομαι το κάθε βιβλίο, όμως για μένα η ιστορία πρέπει να βασίζεται πάνω στις παραπάνω δομές. Αν λοιπόν μια βιωματική ή μια αληθινή ιστορία που μας είπαν, είναι γραμμένη πάνω στα χαρακτηριστικά που ανέφερα, θεωρώ ότι μπορεί να γίνει ένα πολύ σπουδαίο βιβλίο.

Συναισθήματα: Ο μεγάλος κίνδυνος, θα μπορούσε να έχει την επικεφαλίδα αυτή. Να εξηγήσω. Πολλές φορές γράφοντας ο συγγραφέας χάνει το μέτρο. Δεν μπορεί κανένας από μας να αποφύγει να βάλει προσωπικές του αναφορές και συναισθήματα μέσα στα βιβλία του. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας καθώς γράφουμε υπάρχει ένα ‘’εμείς πως θα νοιώθαμε αν αντιμετωπίζαμε κάτι τέτοιο;’’ Είναι λογικό να συμβαίνει, αφού εμείς δημιουργούμε τις ιστορίες και τους ήρωες. Τους βάζουμε λοιπόν σε μια διαδικασία να ζήσουν, τους ζωντανεύουμε, τους δίνουμε πνοή και υπόσταση, και με τον ίδιο τρόπο τους κάνουμε να αισθάνονται. Η ισορροπία είναι το παν εδώ. Η υπερβολή, που δεν μπορεί να την αποφύγει εύκολα κανείς, πρέπει να εξισορροπείται αμέσως στο επόμενο κεφάλαιο, δημιουργώντας άλλα συναισθήματα. Γιατί διαφορετικά το βιβλίο θα αποτελείται από σπουδαίες περιγραφές και γεγονότα, όμως ο αναγνώστης δεν θα συμμετέχει στο ελάχιστο ούτε στο πόνο, ούτε στο θάνατο, ούτε στον έρωτα… Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη όπου κυριαρχούν πάθη, χαρές, λύπες, αγάπες και ηδονές και δεν μπορείς να βρεις στο τέλος τον ειρμό, ώστε να κάνεις τη σύνθεση.

Έτσι λοιπόν η ισορροπία και η αρμονία είναι το παν. Το μέτρο, και οι περιγραφές, να δένονται σωστά με τα αισθήματα.

 Προσωπικά τώρα

Δεν θα μπορούσα να μη μιλήσω για μένα. Πρωτίστως οι θεωρίες πρέπει να εφαρμόζονται απ’ αυτόν που τις υποστηρίζει.

Γράφω από οκτώ ετών. Με πλήρη επίγνωση, με μετριοφροσύνη και χωρίς καμιά έπαρση σας ομολογώ ότι πάντα μέσα μου πίστευα ότι είμαι συγγραφέας. Είχα αυτή τη τρέλα, να φτιάχνω πράγματα στο μυαλό μου και να τα γράφω … Ξεκίνησα ακόμα με μολύβι, πριν καν πιάσω στυλό…

Βλέπω μια εικόνα ενός ανθρώπου που μου τσιγκλά τον εγκέφαλο κι αμέσως τον τοποθετώ σαν ήρωα σε μια δική μου φανταστική ιστορία. Την φτιάχνω εκείνη τη στιγμή. Δεν κρατώ σημειώσεις, ασφαλώς δεν φτιάχνω τη δομή του βιβλίου, δεν ξεχωρίζω κεφάλαια ή περιγράφω συναισθήματα, όμως έχω το θέμα. Τα υπόλοιπα όλα γιγαντώνονται σιγά σιγά μέσα μου. Ακολουθώ κατά γράμμα τις ‘’παραπάνω οδηγίες’’ που σας είπα. Αυτό γίνεται ακούσια και μηχανικά. Επίσης δεν με επηρεάζουν εξωτερικά και άψυχα πράγματα… δηλ. μια παραλία δεν με εμπνέει να γράψω, ούτε αν είναι βροχερή η μέρα, ούτε αν περπατώ σ’ ένα χαλί από φύλλα. Μαζεύω τις εικόνες και τα συναισθήματα που τις περιβάλλουν και τις χρησιμοποιώ σαν συμπλήρωμα στις ιστορίες μου. Με ενδιαφέρουν πρωτίστως οι άνθρωποι, τα πρόσωπά τους, οι γκριμάτσες και το γέλιο τους… δίνω μεγάλη σημασία σ’ αυτό. Πόσο αληθινοί είναι.

 

‘’Οι Τρεις φωτιές’’

Πέρυσι, αρχές Σεπτεμβρίου κι ενώ ήμουνα σε μια σχεδόν άδεια παραλία των Αθηνών, ξαφνικά στις διπλανές πολυθρόνες ήρθε μια οικογένεια  με τρία παιδιά. Αγόρια, σαν σποράκια το ένα ίσα λίγους πόντους ψηλότερο από το άλλο. Η μητέρα τους ήταν ντυμένη λες κι είχε βγει μέσα από φιγουρίνι του ’60. Φόρεμα μαύρο, ίσιο κοφτό, όχι θαλάσσης, με κοντά μαύρα μαλλιά και ψαθάκι και γυαλιά πεταλούδας. Καθώς τα ετοίμαζε για τη θάλασσα, ο πατέρας αδιάφορος κάπνιζε λίγο παρά πέρα. Έβλεπα τα παιδιά, σοβαρά, σχεδόν αμίλητα να περιμένουν να τελειώσει η μαμά με το λάδι, τα μπρατσάκια και τις συμβουλές για να παίξουν ήσυχα χωρίς να ενοχλούν... Ποιόν; στην θάλασσα δεν υπήρχε κανείς… Όταν τέλειωσαν, ανέβηκαν σαν μικροί  κύριοι επάνω στη ξύλινη περπατησιά της πλαζ και προχώρησαν σαν στρατιωτάκια το ένα πίσω από το άλλο προς τη θάλασσα.

Αυτό ήταν… χάθηκα μέσα στις σκέψεις της ιστορίας που άρχισε να θεριεύει στο μυαλό μου. Άρχισε να γράφεται το βιβλίο κεφάλαιο κεφάλαιο εκεί στη θάλασσα. Μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι το είχα σχεδόν όλο. Έμενε να δουλέψω την ιστορία του, να πλάσω τους χαρακτήρες και να βρω το κρυμμένο μυστικό του… Να στήσω το παραμύθι.

Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Τρία αδέλφια, ξεκινούν από την ίδια αφετηρία και σκορπίζονται σε διαφορετικά σημεία του κόσμου αμέσως μόλις τελειώνουν το σχολείο. Τρεις αλλιώτικοι χαρακτήρες, που έχουν ένα κοινό γνώρισμα. Την απελπισία της απαξίωσης που νοιώθουν μέσα στο σπίτι τους.

Όλα τα πρόσωπα παίρνουν τη θέση τους πάνω στο καμβά αυτής της ιστορίας. Ο κάθε ήρωας αποτελεί και μια ξεχωριστή ενότητα, μιας και παρακολουθούμε πλέον πορείες ζωής. Ο Ιάκωβος, ο Μάριος, ο Αργύρης.

Τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, με εκ διαμέτρου αντίθετους στόχους και επιδιώξεις, υψώνουν ανυπέρβλητα τείχη με τη φυγή τους και δημιουργούν καταστάσεις παγίδες, στη ζωή τους. Συναισθηματικές, επαγγελματικές και προσωπικές. Ο σταυρός που κουβαλά ο καθένας τους είναι διαφορετικός. Άλλωστε πώς θα μπορούσε να ήταν ίδιος, όταν κοντά είκοσι χρόνια ή κάτι λιγότερο κάνουν να συναντηθούν και πάλι όλοι μαζί.

Το βιβλίο ξεκινά στο Παρίσι, πηγαίνει στην Ιρλανδία, στη Νέα Υόρκη, στην Αθήνα, στο Ρέθυμνο και στη Πελοπόννησο.

Έχει τη χάρη του μη στατικού… και λέω χάρη γιατί θα εισπράξετε αυτό το ταξίδι των τριών τους με αγωνία, θυμό, δάκρυα και ανακούφιση…

Το τέλος είναι καλό, όμως δεν έχει και τόση σημασία αυτό. Πάντα δικαιώνω τους ήρωες μου, πάντα παίρνουν αυτό που τους αξίζει. Έτσι για μένα η λύτρωση είτε με θετική είτε με αρνητική έκβαση αποτελεί πάντα ‘’το καλό τέλος’’.

Όμως σημασία για μένα δεν έχει παρά μόνο το ταξίδι…

Αυτό έχει να κάνει και με το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ τη ζωή.

 

Άννα Γαλανού

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ


              (Στον καλό μου ΦΙΛΟ Λεωνίδα)
 
"Σε αναμονή όξινης βροχής οι κουρασμένοι δρόμοι της πολιτείας .

Οι λέξεις ξεκολλάνε και πέφτουν Και μένει το ποίημα γυμνό .

Ο ποιητής τζιτζίκι που σώπασε .Όρθιος και ανήσυχος σαν κάτι να περιμένει, Με το λευκό καραβάκι που έρχεται .

Κύριε , αν πρέπει κάτι να σώσεις απόψε σώσε το ποίημα και τον ποιητή ."

ΚΩΣΤΑΣ ΧΕΛΜΟΣ

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

«Ιστορίες από ένα παγκάκι» Ηλεκτρονικές Εκδόσεις Σαΐτα


Πιστοί στην αρχή μας να στηρίζουμε κάθε καλή  αφιλοκερδή προσπάθεια στο χώρο της λογοτεχνίας σας παρουσιάζουμε  σήμερα  την νέα δουλειά των   Εκδόσεων Σαΐτα (παραθέτοντας το μήνυμα τους)

«Ιστορίες από ένα παγκάκι»: απελευθέρω​ση δωρεάν ebook

 

Εκδόσεις Σαΐτα
προς : Εμένα

Συναντούμε αμέτρητα παγκάκια στην καθημερινότητά μας τα οποία άλλοτε προσπερνάμε κι άλλοτε τα επιλέγουμε για μια στάση ανάσας και ανάκτησης των δυνάμεών μας από τη μάχη που διεξάγεται στους δρόμους και στα πεζοδρόμια. Για άλλους απλά περιττά,γεμάτα βρωμιές και συνθήματα. Για άλλους εικόνες μιας ξεχασμένης εποχής,λησμονημένης. Άλλοι πάλι τα βλέπουν σαν εμπόδια στον αγώνα δρόμου που διεξάγουν καθημερινά με σταθερούς φίλους το άγχος, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα.

Πόσες ιστορίες αλήθεια έχει να μας διηγηθεί ένα από αυτά;

11συγγραφείς (Δημήτρης Αλεξίου, Νικόλαος Καρακάσης, Μαρία Κωνσταντούρου, Διονύσης Λεϊμονής, Κατερίνα Μαλακατέ, Ζηνοβία Μαρνέζη, Δημήτρης Νίκου, Ιωάννα Νοταρά,Πασχάλης Πράντζιος, Γιάννης Φαρσάρης, Μαρία Χανιώτου) απαντούν στο ερώτημα γράφοντας τη δική τους αυτοτελή ιστορία από ένα παγκάκι σε μια πόλη γεμάτη ανθρώπους αλλά άδεια από χρώματα και συναισθήματα.

Μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το ψηφιακό βιβλίο από τη διεύθυνση http://www.saitapublications.gr/2013/04/ebook.28.html(σε μορφή .pdf) ή να το διαβάσετε σε μορφή εικονικού βιβλίου, χωρίς να κατεβάσετε το αρχείο, μέσω της διεύθυνσης: http://issuu.com/saita.publications/docs/istories_apo_ena_paggaki

Πολλές ευχές για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!

Με εκτίμηση,

Ηρακλής Λαμπαδαρίου

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ


Έβαλα στη χούφτα μου
λίγη θάλασσα.
Είδα τη μορφή σου,
να γλυκαίνει το νερό.
Την κράτησα σ’ ένα δοχείο,
μα ξέχασα:
Το νερό εξατμίζεται.
Και μου ‘μεινε για θύμηση
μια χούφτα αλάτι.


ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ Κωνσταντίνος Καβάφης

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ' οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε.
 

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Το Πρακτορείο (Ν. Γκάτσος)


Το Πρακτορείο   

Το πρακτορείο
θολό και κρύο
κάποιοι μιλάνε για παράξενες βροχές
και το ταξίδι
σαν άγριο φίδι
γεμίζει φόβο τις αδύνατες ψυχές

Απόψε μοιάζουμε κι οι δύο
πιο πίσω `γω κι εσύ μπροστά
σα βραδινό λεωφορείο
που `χει τα φώτα του σβηστά
για μας ο κόσμος δεν τελειώνει
για μας ο κόσμος αρχινά
μα της καρδιάς το μαύρο χιόνι
δε θα μας βγάλει πουθενά

Το πρακτορείο
Θολό και κρύο
κάποιοι μιλάνε για παράξενες βροχές
και το ταξίδι
σαν άγριο φίδι
γεμίζει φόβο τις αδύνατες ψυχές

Άντρα και γείτονα και φίλε
στη φτώχεια και στην προσφυγιά
μια παγωμένη σπίθα στείλε
να σου την κάνω πυρκαγιά
Κι αν δεν καείς έλα κατόπι
που δε θα μείνει πια κανείς
για να γίνουμε πάλι ανθρώποι
στο κήπο της Γεθσημανής

Συμπόσιο: Η γλώσσα στα κείμενα / Ποιητές του κόσμου


Συμπόσιο: Η γλώσσα στα κείμενα / Ποιητές του κόσμου

Το ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑΣ & ΔΙΔΑΚΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ του Πανεπιστημίου Αθηνών και η Οργανωτική Επιτροπή του ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ ΠΟΙΗΣΗ συνδιοργανώνουν επιστημονικές συναντήσεις / σεμινάρια Ποίησης, με τον γενικό τίτλο
«Η γλώσσα στα κείμενα / Ποιητές του κόσμου».
 
Θα παρουσιαστούν, μέσα από ανθολογήσεις και εισηγήσεις ειδικών με­λετητών, το πρω­τογονικό τραγούδι και μια πλειάδα σημαντικών ξένων ποιητών με παγκόσμια αναγνώριση, χωρίς να προτείνεται ένας σχετικός Κανόνας.

Οι συναντήσεις/σεμινάρια, όπου επιδιώκεται ένας ουσιαστικός διάλογος ανάμεσα στους εισηγητές και τους συμμετέχοντες, αποσκοπούν στην αναθέρμανση της μελέτης της ποίησης.

Τα ποιήματα που θα ακούγονται (και θα προβάλλονται) στις συναντήσεις, μαζί με μια μικρή ανθολογία ποιημάτων του παρουσιαζόμενου ποιητή, θα είναι α­ναρτημένα στις ιστοσελίδες του Εργαστηρίου και του Συμποσίου. Συνιστάται σε όσους πρόκειται να συμμετάσχουν στις συναντήσεις να εκτυπώνουν κάθε φορά τη σχετική ανθολογία, προκειμένου να διευκολύνεται η συζήτηση με τους εισηγητές. Στο τέλος του Α΄ κύκλου των συναντήσεων θα χορηγηθούν Βεβαιώσεις Συμ­μετοχής.

Οι συναντήσεις / σεμινάρια θα πραγματοποιούνται, με ελεύθερη συμμε­τοχή, στο Αμφιθέατρο Μαρασλείου Διδασκαλείου, Μαρασλή 4, Αθή­να, 6.00 - 8.00 μ.μ., τις ημερομηνίες που θα ανακοινώνονται κάθε φορά.
 
Α΄ ΚΥΚΛΟΣ
(Άνοιξη 2013)
13 Μαρτίου
Victor Hugo
Θανάσης Νάκας
Χρυσή Καρατσινίδου
29 Μαρτίου
Πρωτογονικό Τραγούδι
Σωκράτης Σκαρτσής
12 Απριλίου
Pablo Neruda
Γιώργος Κεντρωτής
19 Απριλίου
Nazim Hikmet
Χρίστος Αλεξίου
17 Μαΐου
Xαϊκού
Ματσούο Μπασό
Ξένη Σκαρτσή
31 Μαΐου
Federico García Lorca
Χρίστος Γουδής
 
Α΄ ΚΥΚΛΟΣ
 Επόμενη συνάντηση στις 12 Απριλίου.
Γιώργος Κεντρωτής
Γεννήθηκε το 1958 στους Μολάους Λακωνίας. Σπούδασε νομικά στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Είναι Διδάκτωρ Νομικής και από το 1994 είναι καθηγητής Θεωρίας της Μετάφρασης στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Τα βασικά του ερευνητικά ενδιαφέροντα ανάγονται στη θεωρία και την πράξη της μετάφρασης, στη γλωσσοφιλοσοφία, στην αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή παράδοση, στην παγκόσμια λογοτεχνία και στην ελληνική γραμματεία με έμφαση στο έργο της Επτανησιακής Σχολής και στη λογοτεχνία από Μεσοπόλεμο έως και τις μέρες μας. Μεταφράζει στα Νέα Ελληνικά από τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά, τα Γερμανικά, τα Ιταλικά, τα Ισπανικά, τα Γαλλικά, τα Αγγλικά, τα Ρωσικά και τα Τσεχικά. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα, μυθιστορήματα και δοκίμια.
 
PABLO NERUDA

ΤΟ ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΕΝΟ ΡΟΛΟΪ