Translate

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

ΠΑΤΑΡΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Στείλετε στο leonidasorf@gmail.com ένα κομμάτι από κάθε νέα έκδοση σας και θα το αναρτώ .

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Το έργο της ζωής του (απόπειρα για χριστουγεννιάτικη ιστορία)

 
 

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Ο τρελός



Από  δω  πέρασε  ο  γέροντας  που  τον  είπανε  «τρελό»,

κάτω  από  ζεστά  γερτά  παραθυρόφυλλα

ανασταίνοντας  κάποιο  παλιό  ξεχασμένο  όνειρο

που  τώρα  καλούμαστε,  ή  εμείς  να  το  σώσουμε,

ή  εκείνο  χωρίς  δισταγμό  να  μας  σκοτώσει.

Γίνεται  δύσκολο  το  παιχνίδι  των  παιδιών

γύρω  από  κρυφούς  νερόλακκους  και  γύρω

από  τη  μεγάλη  φωτιά  που  καίει  το  δάσος.

Σε  κοιτούσα  που  φόρτωνες  το  ποίημα  με  λέξεις,

στην  τελευταία,  έτσι  ανήμπορο,  δεν  άντεξε

και  σαν  το  γέρικο  δέντρο  έπεσε  στη  γη,

ζητώντας  στο  ματωμένο  ηλιοβασίλεμα

ένα  θάνατο  κι’ ένα  μνήμα  να  ησυχάσει.


Κώστας Χελμός

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

«Μια σειρά από τρομαχτικά γεγονότα»


του Μίνωα-Αθαν​άσιου Καρυωτάκη

Εκδόσεις Σαΐτα


Ένας δημοσιογράφος αναλαμβάνει να ρίξει φως σε μια μυστηριώδη εξαφάνιση ενός Άγγλου φοιτητή στη Ρουμανία. Όμως φαίνεται σαν να έχει πιάσει την αρχή ενός κουβαριού που ξετυλίγεται συνεχώς και τον τυλίγει σε μια «σειρά από τρομαχτικά γεγονότα»που καθορίζουν την ίδια του τη ζωή. Ο Μίνως-Αθανάσιος Καρυωτάκης προσπαθεί να σας μυήσει στους παράλληλους κόσμους και σε γεγονότα που ανάγονται στο επίπεδο της μεταφυσικής.

Μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το ψηφιακό βιβλίο από τη διεύθυνση http://www.saitapublications.gr/2012/12/ebook.13.html(σε μορφή .pdf) ή να το διαβάσετε σε μορφή εικονικού βιβλίου, χωρίς να κατεβάσετε το αρχείο, μέσω της διεύθυνσης: http://www.issuu.com/saita.publications/docs/mia_seira_apo_tromaxtika_gegonota

Το Δελτίο Τύπου έχει αναρτηθεί στη σχετική ενότητα της ιστοσελίδας μας.

Σας στέλνουμε πολλές-πολλές ευχές για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!

Με εκτίμηση,

Ηρακλής Λαμπαδαρίου

Δημιουργός Εκδόσεων Σαΐτα

Δεν φοβούνται


Το  ίδιο  κατώφλι  δρασκελίζουν

κι’ αυτός  που  μπαίνει  κι’ αυτός  που  βγαίνει  από  το  σπίτι.

Έχουν  την  πόρτα  ανοιχτή  στον  άνεμο.

Δεν  κρυώνουν.  Τους  ντύνει  η  μοναξιά  των  ασκιτών.

Οι  αριθμοί  τους  όλοι  θετικοί  και  με  ρίζα.

Δεν  φοβούνται  τη  χρεοκοπία  και  χαμογελάνε.

Πριονίζουν  τον  κορμό  της  ηλικίας  και  χαμογελάνε.

Στηρίζουν  με  δεκανίκια  τα  όνειρα  και  πάλι  γελάνε.

Το  γέλιο  τους  βραδινή  ψιχάλα  κρυφής  υπόσχεσης.

Το  βλέμμα  τους  λοξό  προς  τον  φωτεινό  ορίζοντα.

Η  σκέψη  τους  σαν  το  βράδυ  που  ηρεμεί  το  κύμα

και  σαν  το  χέρι  που  γράφει  το  ποίημα.

Κώστας Χελμός  

 

Μελαγχολία

του Κώστα Χελμού

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ


Είδε το χάρο, μα δεν τρόμαξε.
΄Εκανε ένα μεγάλο περίπατο στα περιβόλια
κι είδε κορμιά λιοψημένα,
νωτισμένα με τον κάματο και τον πόθο.
Κι είδε κομμένα φυλλαράκια να κυλούν,
πα'ιζοντας μέσα σε γάργαρα νερά.
Χορεύοντας στο ρυθμο των τζιτζικιών,
πρόφτασε στην πηγή τη νεράϊδα
και της γύρεψε νερό.
Ο χάροντας ακόμα τον γυρεύει

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Με αφορμή Τα 100 χρόνια, από την γέννηση του Νικηφόρου Βρεττάκου

Μια  Ενδιαφέρουσα οπτική  της σχέσεις μας με την ποίηση και τους ποιητές !

Μάρκος Μαντάς
Εξερχομενος απο το υπεροχο αφιερωμα απο τα 100 χρονια,
απο την γεννηση του Νικηφορου Βρεττακου, καθισμενος
σ'ενα παγκακι εμπλεος συναισθηματων, εμφορουμενος σκεψεων, εμφατικη επιβεβαιωση, οτι οι ποιητες δεν ειναι
κοινοι ανθρωποι οπως εμεις. Ο Βρεττακος ενας κοσμος
ολοκληρος που κουβαλουσε την δικη του γνωση
και προορισμος του ηταν να αποκτησει αλλα και να
μεταδωσει γνωση. Αυτο ειναι το λαθος που κανουν πολλοι,
συγκρινουν τους εαυτους τους με ανομοια πραγματα.
Οι ποιητες ειναι ενα βημα πιο μπροστα αλλα και πιο πισω
απο μας. Ποτε δεν παμε παρεα βολτα!
Η τους βλεπουμε απο πισω να περπατουν μπροστα μας
η μας βλεπουν απο πισω, να περπαταμε μπροστα τους.
Το βεβαιο ειναι οτι ποτε δεν περπαταμε πλαι-πλαι...
Σηκωνω το βλεμμα μου ψηλα,κοιταζω το αχανες εναστρο
ουρανο, νοιωθω σε ολο μου το ειναι, την ασημαντοτητα μου,
μονολογω ψιθυριστα: οταν η στιγμη δεν ειναι ενα κοινο κομματι
χρονου αλλα ενα μικρο κλασμα αιωνιοτητας που πεφτει ξαφνικα
στα χερια σου, δεν ξερεις τι να το κανεις...
Ο καθενας μας εχει μια μοναδικη οπτικη να βλεπει τα τεκταινομενα
και να τα φιλτραρει στο μυαλο του,απαντησα, οταν με ρωτησε
μια κοπελλια, εις επηκοον και της υπολοιπης παρεας της.
Ο Βρεττακος αντιμαχοταν καθε μορφη εξουσιας, ειπα, διοτι πιστευε
ακραδαντως οτι οποιος ασχολειται με την εξουσια, χανει την αληθεια...
Η εξουσια για να ανθησει πρεπει να νομοθετησει το ψεμμα...
Να μας κανει ολους ιδιους, χωρις κριτικη σκεψη, με τις ιδιες επιθυμιες
με τα ιδια 'εγω'. Αυτη ειναι η εξουσια και οσοι την διεκδικουν ειναι
εθελοντες ψευτες που βαυκαλιζονται οτι η άληθεια, ειναι μια.
Υπαρχει μεγαλυτερο ψεμμα απο αυτο?
Η αληθεια ειναι οσοι ειμαστε, και εμεις που ειμαστε
και ολοι αυτοι που θα ερθουν και ολοι αυτοι που εφυγαν
απο αυτον τον κοσμο.
Η αληθεια ειναι η θαλασσα, ο ωκεανος των διαφορων μας...
Για να ζησεις εκτος νομου, πρεπει να εισαι τιμιος!
Κανεις δεν ξεφευγει, απο τους νομους, αλλα οι ανυπακουοι
τουλαχιστον ειναι αληθινοι
γιατι κανουν την αληθεια τους νομο και
οχι το ψεμμα της εξουσιας...


 

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

« Για τα παιδιά » του Χαλίλ Γκιμπράν



Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου

Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες

Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου

ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με τη δύναμή του

τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.

Ας χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του

Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.”



Του Φιλόσοφου Ποιητή και Καλλιτέχνη , Λιβανέζου   Χαλίλ Γκιμπράν

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Το τρυγητό



Τσι τσικουδιάς η μυρωδιά κοντά σου Κρήτη μ’ έφερε
κιαι βρίσκομαι να πορπατώ στα ίδια καντ
iρίμια
ομπρός μου ο γέρος γάιδαρος με φόρτωμα σταφύλια
κι οπίσω (ν)του να ανησυχώ να μην ξεσομαρίσει ,
φοβούμαι και τη μπουμπουρέ μη (ν) πά (ει) να τη (ν μ) πατήσει

Κι αδειάζομε το φόρτωμα μέσα στα πατητήρια
κιαι παίρνομε το γιυρισμό στα ιδία καντηρίμια
και τζίρητα ο γάιδαρος σαν φτάνει στο αμπέλι
λες κιαι το ξαναφόρτωμα τον έκαμε κοπέλι .

Ακούω γιέλια κιαι χαρές μέσα εις τσι κουρμούλες
θώρω κοφίνια στσι δέσιες στσι κεφαλές σακούλες
καλάθια αναμάσκαλα ν’αδειαζουν στο ορδίνι
κιαι το μικιό μου αδελφό μέσα εις το κοφίνι .

Η μυρωδιά τσι κουκουδιάς μούρχεται στα ρουθούνια
κόβω κλαδιά τσι λυγαριάς να κάμω τα μπαστουνιά
για να λυγιίζω κουκουδιές τα κούκουδα να φτάνω
να ξεμακραίνει ο γάιδαρος να τζιρητω να φτάνω .

Στο πατητήρι ατζοπατώ ανάμεσα στσι σφίγκιες
να τρέχει ο μούστος ο γλυκιός μέσα εις το βροχιό
κιαι έρχομαι κι ακουμπώ στου βαρελιού τσι ντούγιες
π’ ούλης αυτής τσι λουτρουγιάς βγάζει μουρμουρητό.

Σ` ένα σωρό τα τσίκουδα κι απάνω τους πλακούρες ,
σαν ίδρως π` απ` τα κούτελα τρέχει μες στο λιοπύρι
όμοιες στραγγίζουν κι απ` αυτά οι ύστερες σταγόνες

και όταν στάζει η τσικουδιά μες το θολό ποτήρι
μου ζωγραφίζει πρωινό  μ’ αγνάντια τ’ Ακρωτήρι  .
Τηλέμαχος Ορφανουδάκης
 
Γλωσσάρι :
Γλωσσάρι  ιδιωματισμών (του κειμένου) της επαρχίας του Αποκόρωνα  Χανιών μέχρι το πρώτο μισό  του 20ου  αιώνα . Χανιώτες  είναι η γλώσσα ΤΣΗ γιαγιά σας .
Πορπατώ  = περπατώ
Καντιρίμια , καντιρίμη = λιθόστρωτο
Μπούμπουρας = μεγάλη χόντρη σφήκα (μπουμπουρέ = σφηκοφωλιά )
Τζίρητα= τρέχει
Κουρμούλες = οι μικροί κορμοί του αμπελιού
Ορδίνι από ορδή (η) = άτακτο πλήθος (κοφινιών  στην περίπτωση μας)
Κουκουδιά = Θαμνώδες είδος αγριοφιστικιάς
Ατζοπατώ = βαρύ βήμα σημειωτόν
Βροχιός ή δοχιός = Κατασκευή πρώτης υποδοχής του βρόχινου νερού πριν την στέρνα ή του μούστου πριν το βαρέλι . Συχνά  πελεκημένη σε βράχο (γούρνα) .
Τσι =στις
Ντούγιες = Οι καμπύλες σανίδες που με τα τσέρκια φτιάχνουν το βαρέλι .
Λουτρουγιάς =Λειτουργίας
 

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Σήμερα πέθανε ο συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος.


ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ να αλλάξω το σύστημα , ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΩ ούτε σε αυτό να με αλλάξει .
Θα ΖΗ !!

Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στην Καβάλα και απεβίωσε στην Αθήνα σήμερα (20/11/2012). Οι γονείς του ήταν καπνεργάτες και το επάγγελμά τους άσκησε και ο ίδιος από παιδική ηλικία. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε συνθήκες φτώχιας αρχικά στη γενέτειρά του και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη. Για οικονομικούς λόγους δε μπόρεσε να τελειώσει ούτε το δημοτικό σχολείο (έφτασε μέχρι τη δεύτερη τάξη). Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, παιδί ακόμη, εντάχτηκε στην Αντίσταση και το 1947 καταδικάστηκε σε θάνατο για τη συμμετοχή του στον εμφύλιο πόλεμο. Τελικά δεν εκτελέστηκε, έμεινε όμως φυλακισμένος ως το 1953 και από το 1962 έζησε εξόριστος στη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη. Σε διάφορες φυλακές έζησε και κατά τη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας. Η ελεύθερη ζωή του άρχισε ουσιαστικά ξανά μετά τη μεταπολίτευση. Μέχρι σήμερα ζούσε μακρυά από την Αθήνα και συμμετείχε  σε ενέργειες προστασίας του περιβάλλοντος, ενώ πραγματοποίησε και τηλεοπτικές εκπομπές με θέμα την προστασία της ελληνικής πανίδας. Στο χώρο της λογοτεχνίας εμφανίστηκε σε μεγάλη ηλικία το 1985 με το βιβλίο …Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς, αυτοβιογραφικό κείμενο γραμμένο σε συνειρμική και λαϊκή γλώσσα που εντάσσεται στην παράδοση της απομνημονευματογραφίας. Μετά την επιτυχία του πρώτου του βιβλίου ο Μίσσιος οδηγήθηκε σε μια παραγωγή της αρχικής μεθόδου του και έγραψε τρία ακόμη βιβλία, που εντάσσονται στο χώρο της λογοτεχνίας κυρίως χάρη στην έντονη δραματικότητά τους, η οποία επιβάλλεται μέσω της λιτής – και γι’ αυτό δραστικότατης – απεικόνισης συγκλονιστικών γεγονότων.

Τα στοιχεία αντλήθηκαν
1. Από το δημοσίευμα Κούρτοβικ Δημοσθένης, «Χρόνης Μίσσιος», Έλληνες μεταπολεμικοί συγγραφείς . Ένας  κριτικός οδηγός, σ.150-151. Αθήνα, Πατάκης, 1995

2. Από ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ (1930): Βιογραφικό Σημείωμα ... - 24grammata.com 

 

3 . Στο F/B από Ρένα Πέτρου

Δεν λυπάμαι που πεθαίνω. Για το μόνο που λυπάμαι είναι οτι πεθαίνω μετά το θάνατο του ονείρου.

Χρόνης Μίσσιος


 

 

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ


Τον άκουγε να μιλά
για κόπους και προσπάθειες,
γι' αγώνες να πετύχουν πλειοψηφία.
Απογοητευμένος έφυγε αθόρυβα,
αφού αυτός το γνώριζε καλά
πόσο είναι απλό και εύκολο
με τους πολλούς να είσαι.

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

"Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά" ( παρουσίαση του βιβλίου )


Την Πέμπτη1 Νοεμβρίου 2012 στις 19:00 στο χώρο του βιβλιοπωλείου.

(Ανδρέα Παπανδρέου 11,Χαλάνδρι)

Τα βιβλιοπωλεία Ευριπίδης και οι εκδόσεις Καστανιώτη σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Αύγουστου Κορτώ
 
 
Το βιβλίο:
Ένα βιβλίο με προσωπικές ιστορίες καθημερινής παραφροσύνης,ακρότητας και αθεράπευτου πάθους - με το φαΐ, το ποτό, τα βιβλία, τον έρωτα. Aληθινά παραμύθια πίσω από τα κάγκελα,αλλά και μπροστά από αυτά, εκεί όπου λικνίζονται ή αιωρούνται μικροί γοργόνοι,μεγάλες ρουφιάνες,αλλεργικοί στο χρήμα, κατά φαντασίαν ετοιμοθάνατοι,γεννημένοι τύφλα, ηλίθιοι και e-λίθιοι,άνθρωποι που μεταμορφώνονται σε γουρούνια και το αντίστροφο,έντομα από το Κολωνάκι ή τα Εξάρχεια,καλοθελητές που παραδίδουν μαθήματα ερωτικών στάσεων και παθήματα ανατομίας,παραδιδόμενοι στη ζούγκλα της πραγματικότητας,που κάθε τόσο έρχεται για να μας δέσει φιόγκο την καρδιά μας,και μοναχά το γέλιο μπορεί να μας τον λύσει. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο, πιο ιαματικό για την ψυχή, από το γέλιο: ό,τι κι αν το προκαλεί,είναι η ύψιστη στιγμή αγάπης για τη ζωή - για τις σκοτεινές αλλά και τις φωτεινές πτυχές της.
Ο συγγραφέας:

Ο Πέτρος Χατζόπουλος,όπως είναι το πραγματικό όνομα του Αύγουστου Κορτώ,γεννήθηκε το1979 στη Θεσσαλονίκη.Έχει εκδώσει διηγήματα,μυθιστορήματα,ποιήματα,νουβέλες,κριτικές και βιβλία για παιδιά.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

ΔΥΤΙΚΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ (Βάνας Λυδάκη)

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
 ΔΥΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ

ΔΥΤΙΚΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ  (της Βάνας Λυδάκη)
Το μυθιστόρημα Δυτικότερα της Λήθης είναι ένα βιβλίο για τη δοκιμασία της ψυχοθεραπείας και την γονιμοποιό δύναμη του έρωτα.

Για τους ανθρώπους που έδρασαν στα ηρωικά χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου αλλά εξοντώθηκαν μέσα από τους μηχανισμούς που επικράτησαν στην μετέπειτα μακρόχρονη ειρήνη

Όταν ο ανοϊκός γερο-Στέφανος επιστρέφει στο σπίτι του γιού του τού Άρη, με τον οποίο έχει χρόνια να μιλήσει, η ζωή του τελευταίου ανατρέπεται.

Ο γνωστός συγγραφέας δεν μπορεί να γράψει πια, το αλκοόλ πρωτεύει τη ζωή του και η σκέψη του θανάτου γίνεται φιλική.
Αυτό τον οδηγεί στο ιατρείο της ψυχοθεραπεύτριας Αμέλειας Μουρούζη όπου αρχίζει η ενδοσκόπηση, η επαφή του καλλιτέχνη με τον άνθρωπο μέσα του.

Γιατί αυτοκτόνησε η μητέρα του;

 Μια μακριά διαδρομή προς το παρελθόν ξεκινά, το δικό του και του πατέρα του, του φοβερού συνταγματάρχη Στέφανου Μονιάκη, του Μινώταυρου που παγιδεύτηκε στον Λαβύρινθο του.
Θα συναντηθεί με τον Πέτρο Θάλλαρη, τον μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού, που δεν διαπραγματεύεται τις αρχές του, αλλά αντίθετα τις υπερασπίζεται με το κορμί του, αν χρειαστεί...
Με τον Πέτρο, τον Π-εξά, που το σκέιτ τον προσγειώνει απότομα από το ανέφελο παιδικό σύμπαν στην κολλώδη καθημερινότητα.
Με τη Δανάη Κούζη, κόρη πολιτικών προσφύγων του Εμφυλίου, που αποφεύγει τις μεγάλες Ιδέες και Οράματα, ζει για το φευγαλέο, τον έρωτα κι έχει επιλέξει την Ιδιωτική της Οδό...

 
Κατοπτρικοί ήρωες, κατοπτρικές ζωές, κατοπτρικά τοποθετημένο το παρόν με το παρελθόν, σε ένα βιβλίο που μιλά για την αυτογνωσία και  την αφύπνιση του Νεοέλληνα απέναντι στο ιστορικό του παρελθόν.
Ωστόσο, το ερώτημα, αν η ανθρώπινη επίγνωση μπορεί να ανατρέψει το μοιραίο, αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη.

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:  Η Βάνα Λυδάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963, αποφοίτησε από την Ιατρική σχολή Αθηνών το 1987, ειδικεύτηκε στην Παιδιατρική Αιματολογία Ογκολογία και είναι Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Στο βιογραφικό της έχει πολλές δημοσιεύσεις σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά.
Ζει στο Ηράκλειο και εργάζεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Είναι παντρεμένη κι έχει τρία παιδιά.
Από το 2000 ανέπτυξε συγγραφική δραστηριότητα στην πεζογραφία.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:
Θα ήταν ψέματα αν έλεγε κανείς ότι η Αμέλεια δεν είχε ξαφνιαστεί όταν πρωτοσυνάντησε τον Άρη. Τώρα όμως; Πώς είχε αλλάξει έτσι; Πού βρισκόταν εκείνος ο γλυκός, χαριτωμένος νεαρός; Ο μελαγχολικός συνεσταλμένος, ο ονειροπόλος νάρκισσος, που την είχε φέρει σε τόσο δύσκολη θέση τότε; Τι είχε απογίνει η τόση ενέργεια που κουβαλούσε; Πώς σπαταλήθηκε μέσα σε δεκαπέντε μόνο χρόνια; Πως είχε τόσο αλλάξει ο ψυχισμός του; Απέναντι της είχε έναν άντρα δύσθυμο, εσωστρεφή, καταθλιπτικό.

Η αλήθεια είναι ότι ο Άρης ήταν από παλιά ένα μυστήριο. Δεν είχε κατορθώσει να τον προσπελάσει. Ούτε «έπιασαν βαθιά». Δεν της έδωσε καμιά ευκαιρία για να τον βοηθήσει. Ο Άρης των εικοσιπέντε ήταν ένας μικρός κακομαθημένος Δον Ζουάν, ένας χαϊδεμένος των γυναικών. Τον θυμόταν βουτηγμένο διαρκώς σ’ ένα αλλεπάλληλο ερωτικό αλισβερίσι, που δεν προχωρούσε τελικά με καμία. Σχέσεις σύντομες, επιφανειακές, που τις χρησιμοποιούσε σαν διέξοδο για να «ξεπλένει» ανώδυνα τα προβλήματά του. Μέσα στον ίδιο μηχανισμό «ξεπλύματος της ζωής του», έπεσε θύμα και η πρώτη του προσπάθεια ψυχοθεραπείας. Ένας σφοδρός έρωτας την είχε πολιορκήσει τότε, ένας έρωτας δύσκολος στην αναχαίτισή του. Τουλάχιστον εκείνη είχε αποτύχει. Τι άραγε έκρυβε πίσω του;
Πρέπει να δουλέψεις μακριά από τα συναισθήματα του για σένα, να απομακρύνεσαι από το «εγώ κι εσύ», της είχε πει ο επόπτης της.
Εύκολο είναι; Δεν έχουν όλοι οι έρωτες την ίδια μορφή. Τον Άρη ήταν δύσκολο να τον χειραγωγήσει κανείς. Την είχε κυκλώσει ένα συναίσθημα που εφορμούσε πάνω της διαρκώς, καταστρατηγούσε τα πάντα, ένα συναίσθημα ευφάνταστο, ευρηματικό, εγωκεντρικό και παιγνιώδες. Μια ισχυρή κι επίμονη ερωτική ορμή, μια απίστευτη ζωτική ενέργεια έμοιαζε να είναι εγκλωβισμένη μέσα σ’ αυτόν το νεαρό κι αν κάτι στράβωνε θα γινόταν βόμβα, έτοιμη να εκραγεί πάνω της.
Δεν θα τα κατάφερνε μαζί του. Το γνώριζε από την πρώτη στιγμή που της δήλωσε τον έρωτά του. Ακόμα και τώρα, όταν έφερνε στο νου της τη σκηνή, αισθανόταν μια αναστάτωση. Γιατί κατάφερνε να την ταράζει τόσο; Ίσως γιατί ο Άρης από τότε, κι ας μη γνώριζε ότι θα γινόταν καλλιτέχνης, είχε αυτό το στοιχείο που χαρακτηρίζει τους καλλιτέχνες: το απόλυτο. Ο έρωτας του ήταν απόλυτος.
Ήταν ομολογουμένως μια επαγγελματική αποτυχία της ο Άρης. Και η αλήθεια ήταν ότι –οφείλει να το παραδεχτεί επιτέλους– είχε αρχίσει να την συγκινεί περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Να ξεπερνά τα όρια του επαγγελματικού. Να μπαίνει στη ζωή της. Να κάνει συγκρίσεις με τον Αλέκο. Τότε, που λίγο πριν τον γάμο τους, την είχαν πιάσει όλες της οι ανασφάλειες. Ο επόπτης τό ‘πιασε. «Αμέλεια, να τον παραπέμψεις αλλού. Το οφείλεις στον πελάτη σου». Και το έκανε.

[…]