Ιερά Οδός

Μια επίκαιρη ματιά στο έργο

Αφού   απάτριδες της  πέρασαν  χαλκά στη μύτη και την δέσαν με χοντρή αλυσίδα , την πατρίδα μου την μάνα μου Ελλάδα  κάναν  το ίδιο στο λαό τον αδελφό μου . Έτσι δεμένες , οδηγημένες για δεκάδες χρόνια από το χέρι του ντόπιου εκμεταλλευτή τους μέχρι προχθές και από το χέρι του ξένου τοκογλύφου όπου είναι  σήμερα παραδομένες  ,  οι δυο αρκούδες  δίνουν μέσα στην  ψυχή μου την   τραγική παράσταση τους. Ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος, είναι αυτόματος . Ακριβώς όμοια  τότε το 1935  ο Σικελιανός στον δρόμο για το ιερό της Ελευσίνας είδε στην Ιερά Οδό και έγραψε ,

 «…. απ' το γύρο τον κοντινό,  προβάλανε τρεις ίσκιοι.

Ένας Aτσίγγανος αγνάντια ερχόταν,

και πίσωθέ του .......ακλούθααν, μ' αλυσίδες

συρμένες, δυο αργοβάδιστες αρκούδες  .

Η μία , (ήτανε η μάνα, φανερά), η μεγάλη,

 με πλεχτές χάντρες όλο στολισμένο το μέτωπο γαλάζιες,

κι από πάνωμιαν άσπρη αβασκαντήρα, ανασηκώθη

ξάφνου τρανή, σαν προαιώνιο νά 'ταν

ξόανο Mεγάλης Θεάς, της αιώνιας Mάνας,….»

 Έτσι μασκαρεμένη την περιγράφει  ο ποιητής  μα εγώ δεν γελιέμαι , ότι και αν πείτε την γνώρισα , η αλυσοδεμένη μεγάλη , η πονεμένη και ταπεινωμένη αρκούδα είναι εμένα η μάνα μου η Ελλάδα . Και το αρκουδάκι δέστε πως το περιγράφει ο ποιητής .

« ….. Kαι το μικρό στο πλάγι της αρκούδι,
σα μεγάλο παιχνίδι, σαν ανίδεο
μικρό παιδί, ανασκώθηκε κ' εκείνο
υπάκοο, μη μαντεύοντας ακόμα
του πόνου του το μάκρος, και την πίκρα
της σκλαβιάς, που καθρέφτιζεν η μάνα
στα δυο πυρά της που το κοίτααν μάτια!.....» και πέστε μου πως στο μικρό αρκούδι δεν αναγνωρίζετε και εσείς τον ανίδεο  λαό μας που δεν μαντεύει ακόμα του πόνου του το μάκρος, και την πίκρα της σκλαβιάς του , ο  αδελφό μου ο αδελφός σας ο λαός μας .

 «……. K' η καρδιά μου, ως εβάδιζα, βογκούσε:
"Θά 'ρτει τάχα ποτέ, θε νά 'ρτει η ώρα
που η ψυχή τής αρκούδας και του Γύφτου,
κ' η ψυχή μου, που Mυημένη τηνε κράζω,
θα γιορτάσουν μαζί;"
Kι ως προχωρούσα,

 και βράδιαζε, ξανάνιωσα απ' την ίδια
πληγή, που η μοίρα μ' άνοιξε, το σκότος
να μπαίνει ορμητικά μες στην καρδιά μου,
………
σα βυθίστηκε ακέρια στα σκοτάδια,
ένα μούρμουρο απλώθη απάνωθέ μου,
ένα μούρμουρο,
κ' έμοιαζ' έλλε:
"Θά 'ρτει."

Εμένα η ελπίδα μου τελείωσε και βάσαλμο δεν θέλω στις πληγές μου,  ο ποιητής  είχε για εσάς ένα λόγο παρηγοριάς στους τελευταίους στίχους του και σας τον μετέφερα .

Λεωνίδας Ορφανουδάκης .