Translate

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

ΠΑΤΑΡΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Στείλετε στο leonidasorf@gmail.com ένα κομμάτι από κάθε νέα έκδοση σας και θα το αναρτώ .

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

ΣΤΟ ΠΑΤΑΡΙ (ΠΟΙΟΙ ΗΜΑΣΤΕ !)

ΤΟ ΠΑΤΑΡΙ

Αντί προλόγου

Μια παρέα από δέκα περίπου άτομα, από όλα σχεδόν τα μέρη της Ελλάδας , από την Κρήτη ως την Θράκη που παροικούμε (ουσιαστικά εκτώς των τειχών) στο Χαλάνδρι, μαζευόμαστε κάθε Τετάρτη μεσημέρι εδώ και τρία τέσσερα χρόνια, στο πατάρι ενός βιβλιοπωλείου της πόλης.... Η ιστορία μας μικρή και άγνωστη . Ξεκινήσαμε έτσι χωρίς προγράμματα και διακηρύξεις με μοναδικό σκοπό να μην βουλιάξουμε στον εαυτό μας .

Μοναχικοί απροσκύνητοι, απαγγέλουμε τα φθαρμένα μας όνειρα και μιλούμε επί παντός επιστητού . Φορτωμένοι με πολύχρονη συγγραφική δράση και πολλή γνώση, άγνωστοι εν πολλοίς, παρά ταύτα και «απαράσημοι», μιλούμε , ακούμε , ζυγίζουμε τα προβεβλημένα και μετά το αλώνισμα και το λίχνισμα ,πετάμε τα σκύβαλα και κρατάμε τα σταρόσπυρα κρίνοντας τους «περιούσιους» της τέχνης .

Δεν κομίζουμε «γλαύκα εις ΑΘΗΝΑΣ» θέλουμε με τούτο το περιοδικό να προσφέρουμε στον αναγνώστη μια ανθοδέσμη από αφορμές, για αναπόληση , για ρεμβασμό για νοσταλγία .

Λογοτεχνικά κατατάσσουμε τους εαυτούς μας στην β΄ μεταπολεμική γενιά της Κατοχής . Τούτο εδώ το έντυπο μας «Το Πατάρι», κατ` εξοχήν λογοτεχνικό περιοδικό, η παρουσία και η φωνή μας, δείγμα γραφής και ανάσα, φιλοδοξεί να φιλοξενήσει στις σελίδες του, συνεργασίες καταξιωμένων αλλά και νέων που για πρώτη φορά παρουσιάζονται στα Ελληνικά γράμματα.

Τα μέλη της ομάδας είναι :

Α) Μιχάλης Δελησάββας Γιατρός : Έχει εκδώσει 6 ποιητικές συλλογές , 45 συλλογές με διηγήματα και πολλά άλλα । Είναι μέλος της ΕΕΛ

Ετικέτα

Μιχάλης Δελησάββας


Β) Νικίας Λειβαδάς Κύπριος Γιατρός Ζωγράφος και Συγγραφέας με πολλές εκθέσεις και εκδόσεις

Ετικέτα

Γ) Αυγερινός Μαυριώτης : Δάσκαλος Ποιητής ζωγράφος Λαογράφος και Διηγηματογράφος ।Είναι μέλος της ΕΕΛ .

Ετικέτα

Αυγερινός Μαυριώτης


Δ) Επαμεινώνδας Μπαλούμης : Καθηγητής Φιλόλογος δρ της Φιλολογίας । Ποιητής , διηγηματογράφος , μυθιστοριογράφος , δοκιμιογράφος και άλλα .

Ετικέτα

Ε) Δημήτρης Μποσινάκης : Κλινικός Ψυχολόγος , Ποιητής , Διηγηματογράφος ,Δοκιμιογράφος και κριτικός ।Μέλος της Εθν Εταιρείας Λογοτεχνών .

Ετικέτα

Δημήτρης Μποσινάκης


ΣΤ) Μιχάλης Παγούνης : Γαιολόγος : Παιδί που μεγάλωσε και σπούδασε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ।Στην Λογοτεχνία εμφανίζεται με μυθιστορήματα που αναφέρονται στον εμφύλιο και στην ζωή των Ελλήνων στις Ανατολικές Χώρες .

Ετικέτα

Ζ ) Χρήστος A. Παπαρίζος Σύμβουλος ε.τ. του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου .

  • Διδακτορικό δίπλωμα από τη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. (1995). Επιστημονικό πεδίο: πραγματολογική γλωσσολογία και γλωσσικός σχεδιασμός – language planning. Βαθμός: άριστα.
  • Μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στην Εφαρμοσμένη Γλωσσολογία – Διδακτική Ζωντανών Γλωσσών (1989). Α.Π.Θ. Φιλοσοφική Σχολή. Βαθμός: άριστα.
  • Πτυχίο Φιλοσοφικής Σχολής Α.Π.Θ. – Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας.
  • Πτυχίο Μαρασλείου Διδασκαλείου Δ.Ε. & Απολυτήριο Παιδαγωγικής Ακαδημίας.

Πλήθος Επιστημονικών Δημοσιεύσεων .

Η ) Αλέξανδρός – Παρασκευάς Σερενές : Ήταν Διευθυντής Ορθοπεδικής στο Κρατικό Πειραιά ।Έχει εκδώσει 12 ποιητικές συλλογές .

Ετικέτα

Αλέξανδρός Σερενές


Η ) Φώτης Στεργίου : Σπουδές στην Φιλοσοφική Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Bochum της Γερμανίας . Δημοσίευσε πλήθος άρθρα κριτικές και μελέτες και εξέδωσε βιβλία «Ασκήσεις λόγου» «Πρόσωπο τα λογοτεχνίας» κ.α.π . Είναι η κινητή λογοτεχνική εγκυκλοπαίδεια της συντροφιάς ।

Ετικέτα

Θ ) Κώστας Χελμός ΠΟΙΗΤΗΣ :

Έχει εκδώσει 8 ποιητικές συλλογές . Μέλος της ΕΕΛ

Ένα Σεμνό Βιογραφικό για ένα σεμνό άνθρωπο .

Τα μέλη της συντροφιάς μας θα τα γνωρίσετε καλλίτερα μέσα από τα κείμενα τους।

Ετικέτα

Κώστας Χελμός


Λεωνίδας Ορφανουδάκης (φίλος και θαυμαστής τους )

Ετικέτα

Λεωνίδας Ορφανουδάκης

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Χρώματα σχήματα Νέα Ποιητική συλλογή Κώστας Χελμός 2009

Όταν κρυώνει

Όταν κρυώνει και κλαίει ένα παιδί
θαρρώ, πως κάτι γκρεμίζεται μέσα μου.
Σα να ξεκολλάει και να πέφτει στο κενό
μια πέτρα από τον Παρθενώνα μας.

Μαρτυρία

Κύριοι, μη με ζαλίζετε περισσότερο
με τις ίδιες στερεότυπες ερωτήσεις.
Το μόνο που ξέρω, είναι πως ο κύριος,
που κρατάει το μακρύκαννο όπλο
πότε – πότε το σηκώνει και σημαδεύει εμένα
και κάποιες φράσεις θαμπές που ακούστηκαν
μοιάζανε με σβηστά μικρά κηροπήγια
σε άγριο σκοτάδι κηδείας, Αυτά.
Και γράμματα γνωρίζω. Kι’ εσείς
μη νοθεύετε άλλο τους καιρούς
και μην εξοργίζετε περισσότερο τον κόσμο
λεηλατώντας τους ιερούς ναούς τους.

Ο ποιητής

Όταν η μάχη τελείωσε
Οι στρατιώτες έτρεξαν στο ποτάμι,
να πλύνουν τα χέρια τους, να ξεδιψάσουν.
Γράψανε γράμματα στους δικούς τους
κι’ όταν η νύχτα και πάλι
κρέμασε τα μαύρα της κρέπια,
με τα όπλα τους να καπνίζουν ακόμη
ξεκίνησαν, βέβαιοι, για νέους θριάμβους.
Πίσω τους έμεινε ο ποιητής. Μόνος του.
Μ’ ένα θαμπό φαναράκι, να μετράει νεκρούς.
Να φροντίζει τους πληγωμένους.
Μόνος του.

Το σχοινί της αυλής

Τούτο το σχοινί στην αυλή μας
δεν θέλω να το πειράξει κανένας.
Εδώ, άπλωνε η μητέρα την μπουγάδα της.
Εμείς απλώνουμε τις μνήμες,
την κουρασμένη ψυχή και τα ρούχα μας
που τα μούσκεψε ο φετινός χειμώνας.
Άσε, που τα βράδια κατεβαίνουν τα περιστέρια
να προσκυνήσουν στους μικρούς ναούς
που χρόνια τους έχτιζε η μητέρα
στα παιδικά μας στήθη. Και τότε
φουσκώνει μέσα μου η αγάπη
όπως ένας μεγάλος ποταμός.
Γκρεμίζει το φράγμα του σκότους
και σκεπάζει τον κόσμο με φως.

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Τα στεφάνια του Μάη από την Εμπόλεμη Ζώνη του Κώστα Χελμού

Τα στεφάνια του Μάη

Περιπλανήθηκα στην εξοχή και μάζεψα
χιλιάδες άγρια λουλούδια
και φτιάχνω τώρα τα στεφάνια
να τα κρεμάσω τη νύχτα στις πόρτες,
να τα δουν το πρωί που θα ξυπνήσουν
και να χαρούνε τα παιδιά όλου του κόσμου.
Το αξίζουν τα παιδιά μας ένα χαμόγελο
κι’ ένα στεφάνι του Μάη στην πόρτα τους.

15 4 2008 ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ( Σερενές )

15 4 2008
Περιζήτητη
η ραψωδία του Ομήρου
Ένας άλλος ήλιος
βρέχει φώς

Σερενές
Κατ` απαίτηση του Λεωνίδα
Επιστροφή
Νίκη Ζ....δακη αλόη δρυός
Συλλογή κατάστικτη

Στης ντροπαλής σελήνης
το λιγοστό το φως
σε βρήκα απόψε, να τρεμοπαίζεις
πρωτάρης ακροβάτης,
πάνω στο συρματόσκοινο της θύμησης.
Χωρίς αιδώ , μου ζήτησες
να βουτήξω το χέρι
στα κατακάθια του κρασιού
που κάποτε πίναμε μαζί
στη λεωφόρο που μακραίνει πίσω μας
Με φόβο …
Ακούοντας το αντίλαλο από τα βήματα
του έρωτα που έχει ποια χαθεί .

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ( Σερενές )

11 4 2008
Ως επί το πλείστον
Τα σχέδια
Μένουν στο χαρτί

Σερενές

Είναι κι αυτός ένας τρόπος (του Μιχάλη Δελησάββα)

Είναι κι αυτός ένας τρόπος

Είναι κι αυτός ένας τρόπος
αρθρώνοντας μια γλώσσα πέρα από το λόγο
κι ανακαλώντας μνήμες, σαν φτέρουγες ανέμων
πάνω από καιρούς ανομβρίας.
Μια ιστορία που περνάει στο μύθο δύσκολα γίνεται παραμυθία.
Οι πρόγονοί μας μαθήτευσαν σε μέγα σχολείο
με το αλάτι της θάλασσας ζύμωσαν τη σιωπή τους.
Χρόνια ξαγρύπνησαν στους αγρούς περιμένοντας
γιατί πιο πολύ από τους προφήτες εμπιστεύτηκαν
την καρδιά τους.
Προδόθηκαν βέβαια στο τέλος, έτσι προδίνονται
τα όνειρα των αθώων
Σκόρπισαν, όπως φεύγει το κοπάδι μπροστά στο μαχαίρι
κι έτσι απλώθηκε εκείνο το όραμα ως την άκρη του κόμου.
Εμείς, από εκείνους πήραμε αυτήν την εικόνα
του ουρανού που ανοίγει σα ρόδι μέσα στη νύχτα,
της προσδοκίας που φέρνει στο μέτωπο
από τη γέννηση το σταυρό της.

Στον κύκλο του αίματος δεν έχουν επιμύθιο οι μύθοι
κι απαιτούν γλώσσα νήπια, αμφίσημη
ικανή ν΄ αντέξει το βάρος μιας τέτοιας
φοβερής ιστορίας.

( Στοιχεία δια-προσωπικής μυθολογίας )

ΚΩΣΤΑΣ ΧΕΛΜΟΣ «ΑΦΥΛΑΚΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ»

ΚΩΣΤΑΣ ΧΕΛΜΟΣ από την Συλλογή του
«ΑΦΥΛΑΚΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ» 2006


Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Ψάχνω τη ρωγμή στο κενό,
τη στενή και αφύλακτη διάβαση
να φυγαδεύσω τα όνειρα των παιδιών
σε λιβάδια πράσινα, ειρηνικά,
γεμάτα τριανταφυλλιές και παπαρούνες.
Πιστεύω η κακοκαιρία θα σταματήσει.
Θα σιγήσουν τα όπλα στον πλανήτη μας
και θα μιλήσει ξανά ο ποιητής
ντυμένος με τον ήλιο και την καρδιά μας.




ΠΟΣΟ ΕΚΛΑΨΑ

Εάν με βλέπετε τώρα σκυμμένο
να σβήνω με κόπο τα ίχνη μου
δεν είναι που φοβάμαι τους ληστές,
τους διαρρήκτες και τον μαύρο ίσκιο
που με σπαθί ξεγυμνωμένο πλησιάζει.
Την ιστορία φοβάμαι και κρύβομαι.
Όταν τα παιδιά ζητούσαν παιχνίδια,
έλλειπα και πάλι στον πόλεμο.
Όταν η γυναίκα ζητούσε τα χάδια
εμένα μου έλειπαν τα χέρια…
Ίσως αργότερα να σου μιλήσω
πόσο έκλαψα, όταν έβλεπα
να φιλιούνται δυο μικρά περιστέρια…

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ

Εξάπαντος πρέπει να θεραπεύσουμε
τις πληγωμένες λέξεις της προσευχής.
Ν’ απομονώσουμε όσα μας σημάδεψαν
και τη μεγάλη απειλή του αμαρτήματος
για να γεμίσει ξανά ο αιθέρας
με την απαλή μουσική της συγγνώμης…

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ( Σερενές )

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ
10 4 2008

(οι) μεγάλες νίκες ,
(οι) μεγάλες ήττες
επικίνδυνα κοντά

Σερενές

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Ο άνεργος του Κώστα Χελμού

Ο άνεργος

Περισσεύουν τα χέρια στον άνεργο
και δεν ξέρει που να τα κρύψει.
Περισσεύει η καρδιά του στον άνεργο
και δεν ξέρει τι να την κάμει.
Κάθε μέρα και κάθε νύχτα
με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο
τον σταυρώνει αλύπητα η ανεργία
και δίπλα το ξεθωριασμένο βιογραφικό του.
Ιησούς Χριστός
του Ιωσήφ και της Μαρίας.
Ξυλουργός. Ετών τριάντα τρία.
Άνεργος…

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ " Από την συλλογή ΑΦΥΛΑΚΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ " του Κώστα Χελμού

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Ψάχνω τη ρωγμή στο κενό,
τη στενή και αφύλακτη διάβαση
να φυγαδεύσω τα όνειρα των παιδιών
σε λιβάδια πράσινα, ειρηνικά,
γεμάτα τριανταφυλλιές και παπαρούνες.
Πιστεύω η κακοκαιρία θα σταματήσει.
Θα σιγήσουν τα όπλα στον πλανήτη μας
και θα μιλήσει ξανά ο ποιητής
ντυμένος με τον ήλιο και την καρδιά μας.

" Λύτρων αντί πολλών.... " του Μιχάλη Δελησάββα

" Λύτρων αντί πολλών.... "
" Κι επιτέλους ας παραδεχτούμε πως γράφοντας
στέλνουμε μικρά σινιάλα στην υστεροφημία ", του είπα.¨
Ήταν ένα ήσυχο καλοκαιριάτικο απόγευμα.
Εκείνος καθόταν απέναντί μου στη βεράντα θλιμμένος.
Ποιητής, άσημος βέβαια. " Στην αρχή, ναι, έτσι ήταν ", απάντησε.
" Μετά όμως; Ύστερα το κατάλαβα, όταν μου απαίτησαν
εκείνα τα υπέρογκα λύτρα".

Δεν σου ζητώ πολλά (του Δημήτρη Μποσινάκη)

Δεν σου ζητώ πολλά

Δε σου ζητώ πολλά, παρά μόνο να μ΄ αφήσεις
να φτιάξω το σπίτι της αγάπης μου,
κάτω απ΄ την καταγάλανη ματιά σου
και τον κρυστάλλινο ήχο του γέλιου σου.
Δε σου ζητώ πολλά, παρά το γέλιο σου
να μην αλλάξει το σκοπό του, γιατί μοιάζει
σα συμφωνία μουσικής στη ρεματιά
που τη γεμίζουνε τ΄ αηδόνια.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Πορείες Μιχάλη Δελησάββα

Πορείες
Οι ανίδεοι αδιαφορούν
αυτοί που σκέφτονται ερευνούν τις εκδοχές ,υποψιάζονται
δολιχοδρομούν , χάνονται σε λαβυρίνθους , δεν είναι βέβαιοι .
Οι ταπεινοί αναφέρονται σε ένα άλλο σύστημα ΄
Μακάριοι οι αθώοι
εμπιστεύονται την καρδία τους , δεν χάνονται .

Ο καιρός του Αυγερινού Μαυριώτη .

Ο ΚΑΙΡΟΣ

Ο καιρός έτρεχε σπρώχνοντας
Τ` αγίνωτα περιβόλια
Στερεώνοντας τα δέντρα
που τα `παιρνε ο άνεμος
Και το χώμα που δεν λιποτάχτησε
Ποτέ ,
Μας πρόσμενε υπομονετικά
Ξεχνώντας τις ώρες
που μετρούσαν τα ρολόγια μας

Έλαβα το γράμμα σου

Έλαβα το γράμμα σου
Με μεγάλη χαρά έλαβα το τελευταίο σου γράμμα !
Με έκπληξη διάβασα που μου γράφεις πως πέθανες χθες !
Το βρήκα εντελώς παράλογο μα και φοβερά ενδιαφέρον , από την άποψη πως περιμένεις από εμένα , μιά απάντηση αύριο . Ομολογώ ότι αυτό το τελευταίο με ανησύχησε κάπως και αποφάσισα να σου στείλω αυθημερόν αυτή την απάντηση με την γυναίκα σου .
Σας εύχομαι μακάρια ευτυχισμένη και αιώνια αγάπη .
ΥΓ
Για την ώρα ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΤΙΔΕΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ .
13 Απριλίου 2003 Λεωνίδας

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ Κώστα Χελμου

Η τελευταία λέξη

Ψάχνω την τελευταία λέξη
να κλείσω επιτέλους το στίχο.
Αν και δεν πιστεύω πως με την ποίηση
θα μπορέσω να σώσω τον κόσμο,
όμως, ελπίζω με τη λέξη που ψάχνω
να γλιτώσω τουλάχιστον το ποίημα,
να το κρεμάσω αντικλείδι στη ζώνη μου,
ν’ ανοίγω τις πόρτες και να μπαίνουν
καλύτερες μέρες στα σπίτια.
Η αγάπη και το φως στις καρδιές μας.
Στο βάθος ακούγονται βήματα.
Είναι τα ποιήματα που παρελαύνουν
μπροστά από το άγαλμα της Ειρήνης,
χωρίς όπλα και χωρίς μουσικές.

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

ΣΤΗΝ ΝΙΚΗ

Στη Νίκη

Περάσανε οι Άνοιξες , `φύγαν τα καλοκαίρια
και μέσα στο χειμώνα μου κάθομαι και λογούμε ,
γιατί οι πληγές που σού `κανα ,
“σαν τα παλιά ρευματικά”
σήμερα με πονούνε .

Λεωνίδας

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

«ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ» : Κ. ΧΕΛΜΟΣ

«ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ» :
Αφιερωμένο στον καλό μου φίλο Λεωνίδα :.

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
- Σε αναμονή όξινης βροχής οι κουρασμένοι δρόμοι της πολιτείας .
- Οι λέξεις ξεκολλάνε και πέφτουν και μένει το ποίημα γυμνό.
- Ο ποιητής τζιτζίκι που σώπασε . Όρθιος και ανήσυχος σαν κάτι να περιμένει, με το λευκό καραβάκι που έρχεται .
- Κύριε, αν πρέπει κάτι να σώσεις απόψε, Σώσε το ποίημα και τον ποιητή ...»
... ΚΩΣΤΑΣ ΧΕΛΜΟΣ .....
.. Η απάντηση μου στο Ποίημα αυτό το ιστολόγιο !

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

ΟΙ ΤΥΦΛΟΙ Αυγερινός Μαυριώτης

ΟΙ ΤΥΦΛΟΙ

Πώς είναι το άστρο που λαμπυρίζει τη νύχτα
όταν οι τυφλοί το αποχαιρετάνε με μιαν ανόρεχτη θλιμμένη καληνύχτα
Δεν ακούγεται το φως για να μπορείς να το προσδιορίσεις,
λένε ψιθυριστά ,
και να του δώσεις τις σωστές του διαστάσεις.
Πόσο η γνώση υστερεί χωρίς τα φαινόμενα !

Αυγερινός Μαυριώτης

Προφάσεις εν τραύμασι Μιχάλης Δελησσάβας

Απ’ έξω, από μακριά φαινόταν σαν αφόρητη ματαιοδοξία .
Έπειτα όμως όταν άφησε να φανούν οι ουλές ;
Τόσα ενδύματα πολυτελή, γιατί ; Τόσα τραύματα που μάτωναν ακόμα ;
Τόσες προφάσεις …..

Μιχάλης Δελησσάβας

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

ΜΝΗΜΗ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ Κριτικά Σημειώματα του ΦΩΤΗ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

ΜΝΗΜΗ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ
Κριτικά Σημειώματα
Του Φώτη Στεργίου.

Πρόταση για ανάρτηση από < ires3@yahoo.gr >

Γράφοντας σήμερα για τον Ελύτη, που τη Δευτέρα 18η Μαρτίου έφυγε απο κοντά μας για το ανεπίστροφο ταξίδι, πρέπει να υπερφαλαγγίσουμε τη συγκίνησή μας και να βρούμε τα λιγοστά μας λόγια για μια μικρή προσωπογραφία του.
Ο Ελύτης, που τίμησε όσο ελάχιστοι τα ελληνικά γράμματα, είναι ποιητής οικουμενικής εμβέλειας. Ωστόσο, το κέντρο της ποίησής του είναι «το αληθινό πρόσωπο της Ελλάδος», όπως πάσχισε να το βρεί ο λυρικός του στοχασμός. Και αυτή η Ελλάδα, «η λίγη που μας απέμεινε», δε γίνεται να μη μνημονεύει, σύμφωνα με τους στίχους του (1):
Όπου και να σας βρίσκει το κακό,
αδελφοί,
Όπου και να θολώνει ο νους σας,
Μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
Και μνημονεύετε Αλέξανδρο
Παπαδιαμάντη,
Η λαλιά που δεν ξέρει απο ψέμα
θ’αναπαύσει το πρόσωπο του
μαρτυρίου...,
και τον ίδιο, τώρα που πέρασε στην αιωνιότητα ύστερα απο την πορεία του μέσα στο φως...
Βέβαια, είναι γεγονός πως η Ελλάδα βρίσκεται εγγύτερα στην ποίηση απο πολλές προηγμένες χώρες, οι Έλληνες διαβάζουν τους ποιητές μας και η ποίηση είναι η «παγά λαλέουσα» του τόπου.
Άλλωστε ο Ελύτης βεβαίωσε σχετικά:
«Δε λυπάμαι τους ποιητές που έμειναν χωρίς κοινό, λυπάμαι το κοινό που έμεινε χωρίς ποιητές» (2).
Απο την άποψη αυτή μπορούμε να πούμε οτι η σημερινή Ελλάδα συνεχίζει τη μακραίωνη ποιητική παράδοση και δίκαια τιμήθηκε στο πρόσωπο του Σεφέρη και του Ελύτη μέσα σε διάστημα δεκάξι χρόνων, με δυο βραβεία Νόμπελ Λογοτεχνίας. Συγκεκριμένα, η Σουηδική Ακαδημία απένειμε το βραβείο στον Ελύτη (1979) «για την ποίησή του που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια, ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονού ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία» (3).


* * *
Γεννημένος ο Ελύτης το 1911 στο Ηράκλειο Κρήτης, λεσβιακής καταγωγής, εγκαταστάθηκε μόνιμα με την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στην Αθήνα όπου ευτύχησε να έχει καθηγητές το Γιάννη Αποστολάκη και τον Ι.θ. Κακριδή. Στη συνέχεια, φοίτησε στη Νομική, αλλά στο μεταξύ τον είχε απορροφήσει ολοκληρωτικά η ποίηση. Το 1929 έρχεται σε επαφή με τον υπερρεαλισμό γνωρίζοντας το έργο του Ελυάρ. Ο Ελύτης αισθάνθηκε τη γοητεία αυτού του κινήματος, που ταίριαξε στην ιδιοσυγκρασία του και δέχτηκε την επίδρασή του, ιδίως στα πρώτα του ποιήματα. Τον υπερρεαλισμό ωστόσο, τον ενστερνίστηκε με το δικό του τρόπο και τον προσάρμοσε στο ελληνικό φως και στο ελληνικό τοπίο. Ο Ελύτης πάντρεψε τον υπερρεαλισμό με την ελληνική ποιητική παράδοση και μολονότι στο ξεκίνημα του επηρεάστηκε απ' το κίνημα αυτό, δεν υπήρξε ποτέ ένας καθαρόαιμος υπερρεαλιστής και εξελίχτηκε ποιητής της καθαρής ποίησης. Μπορεί να εξοικειώθηκε βέβαια με τους νέους εκφραστικούς τρόπους, που επέβαλε το «νέο ποιητικό καθεστώς», δεν έσπασε όμως τους δεσμούς με την παράδοση. Πράγμα που επέτρεψε την ανανέωση της ελληνικής ποίησης πλημμυρισμένης από φως και από Αιγαίο, λουσμένης στους ιριδισμούς των χρωμάτων και τοποθετημένης στον κόσμο των ελεύθερων ρυθμών και των συνειρμικών εικονοπλαστικών συνθέσεων. Χωρίς άλλο πρόκειται για μια ποίηση νεανική, φωτεινή, χαρούμενη, αισιόδοξη, όπου το Αιγαίο παίζει σημαντικό ρόλο και ο Ελύτης γίνεται ο ηλιοπότης ποιητής, με το δικό του όραμα ζωής και με αίσθηση ελληνική που καταφάσκει τη ζωή, αυτό το «μέγα καλό και πρώτο». Ο ίδιος γράφει σχετικά: Να γιατί γράφω. Γιατί η ποίηση αρχίζει από εκεί που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος... Γιατί η ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε· τον κόσμο της φθοράς που έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση(4)».
* * *
Ο Ελύτης πρωτοδημοσίευσε ποιήματα του στο περιοδικό «Νέα Γράμματα» το 1935. ΤΟ 1940 συγκέντρωσε την ως τότε ποιητική του παραγωγή στη συλλογή: «Προσανατολισμοί». Η συλλογή εκτός από τα ποιήματα με τον ίδιο τίτλο, περιλαμβάνει τα Πρώτα Ποιήματα, τις Κλεψύδρες του αγνώστου, τις Σποράδες, τη Συναυλία των γιακίνθων και τη Θητεία του καλοκαιριού. Στα μικρά ολιγόστιχα και μεγαλύτερα ποιήματα ο Ελύτης συνδυάζει την υπερρεαλιστική τεχνική με την επιγραμματικότητα και το συγκρατημένο πάθος, που είναι αιτήματα της καθαρής ποίησης. Ο ποιητής εδώ εικονογραφεί «τις ιλαρές στιγμές της ζωής», ζει στο αιγαιοπελαγίτικο περιβάλλον με «πανθεϊστική ευδαιμονία» και θαμπώνεται μέσα στο εκτυφλωτικό φως. Ιδού μερικοί στίχοι του με αίσθηση του μέτρου, με πειθαρχημένη έκφραση, με νοηματική σπονδυλική στήλη και πάνω απ' όλα, με καθάρια λυρική ουσία, που έφερε ένα καινούργιο ρίγος στον ποιητικό μας λόγο: (5)
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής
σκοτώθηκε το καλοκαίρι Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε
γεννήσει αστροφεγγιές όλα τα λόγια που είχανε μοναδικόν
προορισμόν εσένα! ...Όχι δεν είναι ο θάνατος που
θ' αντιμετωπίσουμε παρά μια τόση δα σταγόνα
φθινοπωρινής βροχής
Ένα θολό συναίσθημα...
Από την αισιόδοξη όψη του κόσμου της «παρατεινόμενης εφηβείας» περνάμε στο «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» (1945), το δεύτερο σταθμό της ποίησης του Ελύτη, καρπός των καινούργιων εμπειριών του από τον πόλεμο του 40-41, που τον έζησε από τη «γραμμή του πυρός» με έντονη «ποιητική διάθεση», με την τοποθέτηση του στο «Εμείς» και με την αντιμετώπιση του τραγικού στοιχείου της ανθρώπινης μοίρας. Εδώ προβάλλει ένας κοινωνικός ανθρωπισμός, το καλό με το κακό συγκρούονται και η συναίσθηση του χρέους απέναντι της ιστορίας του τόπου, σε συνάρτηση με την ελληνική παράδοση, τον φέρνουν στη «συνείδηση του βάθους των πραγμάτων(θ)». Στο πολυφωνικό αυτό ποίημα, η ποιητική γλώσσα του Ελύτη φτάνει ως τους σολωμικούς τόνους και το δημοτικό δισύλλαβο:
Κείνοι που πράξαν το κακό -
τους πήρε μαύρο σύννεφο Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ' έλατα
και με κρύα νερά. Μ' αρνί, κρασί και τουφεκιά,
βέργα και κληματόσταυρο Παππού δεν είχαν από δρυ
κι απ' οργισμένον άνεμο
Στο καραούλι δεκαοκτώ μερόνυχτα Με πικραμένα μάτια.
Τους πήρε το μαύρο σύγνεφο -δεν είχαν πίσω τους αυτοί θείο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
Μάνα που νάχει σφάξει με τα χέρια της
Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό χορεύοντας
νάχει δοθεί στη λευτεριά
του Χάρου!
Βέβαια του «Άσματος» προηγήθηκε το 1943 το ποίημα ο «'Ηλιος ο Πρώτος», που αποτελεί το πέρασμα του ποιητή από τη γεμάτη νεανικό σφρίγος αίσθηση ζωής, με την έντονη λυρική διάθεση, στη σύνταξή του με τη γενιά του, δίνοντας έτσι το εθνικό και αγωνιστικό αντιστασιακό μήνυμα στα χρόνια τα σκληρά και τα πικρά της κατοχής. Ύστερα δε από σιωπή του ποιητή δεκατριών χρόνων κυκλοφόρησε το 1959 «Το Άξιον Εστί», που είναι καρπός της ώριμης περιόδου του ποιητή και αποτελεί το σημαντικότερο σταθμό στη νεότερη ελληνική ποίηση, αλλά και «σημείο αναφοράς» στην ποίηση του Ελύτη. Με το «Άξιον Εστί» φτάνει ο ποιητής στη σφαίρα του υψηλού και στην πολυφωνικότερη σύνθεση του. Πρόκειται για ένα έπος δοσμένο με καθαρά λυρικό τρόπο. Με το Άξιον Εστί, πήρε ο Ελύτης το πρώτο κρατικό βραβείο ποιήσεως. Το Άξιον Εστί, που είναι έκφραση των βιωμάτων του πολέμου, της κατοχής και της αντίστασης, αποτελείται από τρεις ενότητες που έχουν τον τίτλο «Η Γένεσις», «Τα Πάθη» και το «Δοξαστικόν». Έτσι το διαίρεσε ο ποιητής. 1) Η Γένεσις χωρίζεται σε επτά ενότητες-ύμνους, κατά τον Τάσο Λιγνάδη, και αναφέρεται στη γέννηση του ποιητή και τη δημιουργία του κόσμου, μέσα στη συνείδηση του, με το ελληνικό τοπίο και τα νησιά. 2) Τα Πάθη χωρίζονται σε ψαλμούς (Ωδές), Άσματα και Αναγνώσματα. Βασικά μοτίβα των Παθών είναι η ελευθερία, η σκλαβιά, ο θάνατος και η νίκη της ζωής. 3) Το Δοξαοτικόν διακρίνεται σε τρεις ενότητες, που αποτελούν έναν ύμνο του μικρού κόσμου. Σύμφωνα με τον Τ. Λιγνάδη, το Άξιον Εστί, που είναι επηρεασμένο από τη διάρθρωση της θείας λειτουργίας και τον Ακάθιστον ύμνον, «υμνολογεί τη νίκη της ζωής επί του θανάτου, που είναι και το κεντρικό μυστήριο της χριστιανικής εκκλησιαστικής τελετουργίας»(7). θεωρείται δε το πιο συζητημένο έργο στη νέα μας ποίηση «υπερρεαλιστική» και μεταϋπερρεαλιστική και είναι συμμετρικά δομημένο. Δουλεύτηκε πολύ από τον Ελύτη επί τέσσερα χρόνια στην κρίσιμη δεκαετία του '50 και πριν τη δημοσίευση του το 1959 είδαν το φως της δημοσιότητας αποσπάσματα στο περιοδικό της Αριστεράς «Επιθεώρηση Τέχνης» (1958). Καθώς αντιστοιχεί δε σε τρεις ενότητες: Αλβανικός πόλεμος — κατοχή και εμφύλια διαμάχη, προβάλλει απ' αυτές η βαθύτερη αντίληψη της ελευθερίας, της ιστορικής μας μοίρας και της δικαιοσύνης με μια αίσθηση ελληνική,
που δίνει στο έργο μια «πολιτική διάσταση» και ένα μήνυμα ζωής. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι το πλατύτερο κοινό μέσω της μουσικής επένδυσης των ποιημάτων επανασυνδέθηκε με την ποίηση. Το Άξιον Εστί βέβαια με τα φτερά της μουσικής του Θεοδωράκη, έμελλε να γίνει κατά κάποιο τρόπο «ανεπίσημος εθνικός μας ύμνος» και έκανε τον ποιητή γνωστό σε διεθνές επίπεδο. Αλλά, τελειώνοντας αυτό το σύντομο σημείωμα για τον τελευταίο μεγάλο μας ποιητή, που εκτός από την παλαιότερη και πρόσφατη ποιητική του δημιουργία όπως: «Έξι και μια τύψεις για τον ουρανό» (1960), «Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά» (1971), «Ο 'Ηλιος ο Ηλιάτορας» (1971), «Τα Ρω του Έρωτα» (1972), «Το Μονόγραμμα» (1972), «Τα Ετεροθαλή» (1974), «Μαρία Νεφέλη» (1978), «Ο Μικρός Ναυτίλος» (-1985), «Ιδιωτική οδός»
(1990), «Τα ελεγεία της Οξώπετρας»
(1991), «Δυτικά της Λύπης» (1995), «Ο κήπος με τις αυταπάτες» (1995), έχει να παρουσιάσει πεζά και κριτικά κείμενα όπως: «Ανοιχτά Χαρτιά» (1974) και «Εν Λευκώ» (1992), αλλά και μεταφράσεις με τον τίτλο: «Δεύτερη γραφή» (1977), θα θέλαμε να σταθούμε για λίγο στον ελληνοκεντρισμό και στη γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Ελύτης, αξιοποιώντας όλη τη μακρά παράδοση της ελληνικής γλώσσας από τον Όμηρο ως το Σολωμό. Υπάρχει δε λειτουργική σχέση ανάμεσα στη γλώσσα και το έργο του. Μια γλώσσα συνυφασμένη με την ελληνική διάρκεια (8):
Τη Γλώσσα μου έδωσαν ελληνική· το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές
του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου
στις αμμουδιές του Ομήρου. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου,
με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι! Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου,
με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!

Υποσημειώσεις:
1. Το Άξιον Εστί, Ίκαρος 1966, σ. 34.
2. Το Βήμα, 30 χρόνια Οδυσσέας Ελύτης, 31-10-65.
3. Καθημερινή, 19-3-'96.
4. Ανοιχτά Χαρτιά, Αθήνα 1974, σ. 42-43.
5. Προσανατολισμοί, εκδόσεις Γαλαξίας, Αθήνα 1961, σ. 61-62.
6. Αλ, Αργυρίου, Διαδοχικές αναγνώσεις Ελλήνων υπερρεαλιστών, Αθήνα 1985 σ. 31.
7. Τ. Λιγνάδη, Το Αξιον Εστί του Ελύτη, Αθήνα 1958, σ. 29.
8. Το Αξιον Εστί, ό.π., σ. 28.

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

ΜΙΛΑΣ Ποίημα Κώστας Χελμός

Μιλάς ποίημα του Κώστα Χελμού
Αφιερωμένο από εμένα (για μια Ελένη του Σεφέρη)

Σε κοιτάζω που ανθίζεις όπως η άνοιξη.
Με τα χέρια σου συναρμολογείς το ποίημα
που μοιάζει βομβαρδισμένο οχυρό.
Με το βλέμμα σου ηρεμείς τη θάλασσα
και μας μιλάς με τα καλύτερα λόγια.
Ονειρεύτηκα έναν κόσμο που δεν τον είδα,
έναν τόπο να κατοικήσω και δεν τον βρήκα.
Μοιάζω λουλούδι πνιγμένο στο βούρκο.
Δεν ξέρω ποιος άναψε τη φωτιά
και φλέγεται « Ο μεγάλος ερωτικός» του Χατζιδάκι.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

"ΜΑΙΝΑΔΕΣ" μιά προσέγγιση στο έργο.

Επαμ. Γ Μπαλούμη «Μαινάδες»
Μια προσέγγιση από εμένα .

Με την γραφίδα σου πινέλο και την γνώση σου παλέτα ζωγραφίζονται στον καμβά της ψυχής του αναγνώστη ολοζώντανα κομμάτια , εκφραστικά του μύθου και της παράδοσης μας .
Με υπόκρουση ένα αυγινό τραγούδι-μοιρολόι αναδύεται το πλέξιμο του μύθου με την παράδοση και η εικονογραφική - ή μάλλον κινηματογραφική – ανάπλαση του θέματος αποτελούν τα ιδιαίτερα δυνατά χαρακτηριστικά του στοιχεία .
Ο Δραγάτης σου (Προμηθέας , Χριστός και Διόνυσος ) μεταδίνει την γνώση στον άνθρωπο και ας διαβλέπει στο τέλος του δρόμου την μοναξιά του (στο σταυρό και στον Καύκασο) .
Οι αναγωγές ή παραπομπές από τον μύθο στο ευαγγέλιο και την παράδοση συχνές λανθάνουσες μα ηθελημένες διευρύνουν και δυναμώνουν το μήνυμα.
Χαρακτηριστική η παρουσίαση της μορφής του Δραγάτη : τριανταπεντάχρονος περίπου «ξανθός με περισσότερο γένι στο σαγόνι, σχεδόν ιερατικός. Γαλανά μάτια δυνατά … Πλάσμα απόκοσμο
γεμάτο γοητεία πρωτόγονη και επιβολή … »
Αυτός είναι ο Δραγάτης που στο πρόσωπο του ευρηματικά μορφοποιούνται ο Χριστός ο Διόνυσος και ο Πάνας.
Ο λαός που « εύκολα αποζητά τους Τυράννους του» παραπλανημένος ακολουθεί τους Φαρισαίους (τους τσιφούτηδες) και μοιάζει έτοιμος να τον απαρνηθεί . Τότε ο Δραγάτης αρχίζει την προσωπική του αντίσταση :
Αρνείται να κουβαλήσει το ξόανο του Μπάρμπα-Διονύση και το κουβάλημα το αναθέτουν σε ένα ξωμάχο .
Οι αναγωγές και οι άδηλες παραπομπές στον Χριστό δεν τελειώνουν εδώ . Ο σύντροφος-μαθητής ο ψαράς , ο γέρο Πέτρος, παίρνει τα διδάγματα και μεταδίδει την διδαχή στον περίγυρο του ΄ όμως ο δάσκαλος ζητά άλλα : «Μυστρί ποιος θα πιάσει και σφυρί για να χτίσει το όνειρο ;»
Όπως κορυφώνεται το δράμα και οι μαινάδες ανηφορίζουν φουρεμένες την πλαγιά του αμπελώνα ο Δραγάτης αποφεύγει την μεγάλη αμαρτία , ευτυχώς δεν αρνείται , ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της «Μαγδαληνής του» και μέσα από το δυνατό τους σμίξιμο ολοκληρώνεται καταξιωμένος και στο ¨παρακάτι¨ σώζεται.
Τέλος ο σπαραγμένος από τις μαινάδες άνθρωπος με το καλάμι στο χέρι το πληγιασμένο σώμα και το ματωμένο ιμάτιο δημιουργεί άλλους δυνατούς συνειρμούς και οδηγεί τον αναγνώστη να αποζητά τον από μηχανής Θεό . Αυτός εμφανίζεται με την μορφή των ανθρώπων από το ψαροχώρι που αποσόβησαν τελικά την θυσία μα και εμπόδισαν , προς ώρας , την θέωση.
Το ξεκίνημα του έργου από ένα ποιο δυνατό σημείο του , από τις ανερχόμενες μαινάδες παραδείγματος χάριν , θα κεντούσε περισσότερο το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή και θα μπορούσε να γίνει κινηματογραφική επιτυχία.
Λ. Ορφανουδάκης .

Κώστας Χελμός στον Μ.Δελησάββα ΠΡΟΣΠΑΘΩ

ΠΡΟΣΠΑΘΩ

Στον ποιητή και πεζογράφο Μιχάλη Δελησάββα

Δεν θυμάμαι αν μας το είπε στην παρέα
ή αν το διάβασα σε στίχο που τον έγραψε
ο ποιητής Μιχάλης Δελησάββας.
«Ο καθένας σώζεται με τον δικό του τρόπο»
Από τότε ψάχνω τον τρόπο σωτηρίας μου
και χάθηκα στους ναούς της Ελευσίνας.
Χάθηκα στον λαβύρινθο τις αναζήτησης
όπως χάθηκε και το δικό σου βήμα
στην υγρή άμμο της παραλίας
κι έμεινε η γειτονιά μας δίχως χαμόγελο .
Έμεινε ο κήπος μας χωρίς τα πουλιά
Κι εγώ στη φυλακή μεγάλης παρένθεσης
που κάποιος την άνοιξε και την έκλεισε κρυφά,
προσπαθώ μόνος μου τώρα
ν αφοπλίσω δικούς μας και ξένους στρατιώτες
και να γεμίσω τις κάνες των όπλων
με λευκές μαργαρίτες και παπαρούνες …

Κώστας Χελμός

Βάτος φλεγομένη …. του Μιχάλη Δελησάββα

Βάτος φλεγομένη ….

Ο ήλιος πάνω και ο δρόμος ξετυλίγοντας το κουβάρι
αφήνοντας τη σάρκα τρυφερή από μέσα και τα εξανθήματα στο πρόσωπο , στα χέρια , να μπλαβίαζουν θυμωμένα .
Η έρημος γύρω , γιουρούσια , να εισβάλει πάλι και πάλι κι εσύ εκβάλλοντας φθόγγον οξύν , ακούοντας μέσα σου τη φωνή υπακούοντας , βάζοντας το σώμα , για να μη θολώσει το νερό και ακινητήσει , υπερασπίζοντας εκείνο το δάσος με τις φοινικές , ο, τι σου απόμεινε .
Άννα ως πότε ; Τούτος ο κόσμος φτιάχτηκε σε μιαν ανακωχή και έχει στα σπλάχνα του την φωτιά και το θειάφι από την αρχή .
Εσύ γιατί ; Δεν τον λυπάσαι ; Βάτος καιομένη …. Ο δρόμος που διάλεξες ήταν σκληρός ,η φωνή που σε καλούσε από τον λόφο θυμωμένη , έμοιαζε βροντή κι ο τόπος γύρω καμένος σα να πέρασε πυρκαγιά .

Μιχάλης Δελησάββας

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Εμπόλεμη Ζωνη του ΚΩΣΤΑ ΧΕΛΜΟΥ

Εμπόλεμη Ζώνη

Εδώ, στην εμπόλεμη ζώνη,
έχουν αγριέψει τα πράγματα.
Περνάμε δύσκολες ώρες.
Ο κόσμος έχει σκοτεινιάσει
και δεν βρίσκομε μνήμη να κρατηθούμε,
λίγο τόπο ελεύθερο
να ξεφορτώσουμε το μεγάλο μας πόνο,
το παράπονο της ψυχής και τους φόβους μας.
Ακόμα και ο πλανόδιος θαυματοποιός,
- αλήθεια τον θυμάσαι στη μικρή μας πλατεία;-
από καιρό σταμάτησε να βγάζει
μέσα από το μαύρο καπέλο του
λευκά περιστέρια και θαύματα.
Ελένη, χτες περπατούσαμε ευτυχισμένοι.
Ακούγαμε, σαν εκκλησίασμα, τα λόγια σου
και νομίζαμε πως μας μιλούσε ο Θεός.
Σήμερα η μοναχική μας πορεία
γίνεται αγωνία και πληγή που ματώνει.
Ποτάμι που κατεβάζει όλους μαζί τους θυμούς…

ΑΠΟΥΣΙΕΣ Αυγερινού Μαυριώτη

ΠΟΙΗΣΗ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ ΜΑΥΡΙΩΤΗΣ
ΕΠΙΓΕΙΑ
ΑΠΟΥΣΙΕΣ

Έσπασε το στήθος της μοναξιάς
σαν ένα ρόδι στο κατώφλι της υπεροψίας
και σκόρπησα τις ώρες μου
στις πολύβουες πολιτείες της γης .

Φεύγω και ξανάρχομαι πάλι
κι εσύ ένα όνομα αμετάθετο
σαν ένας γκρεμός που σκοτώνει
τους γλάρους των επιθυμιών .



Ήθελα πολύ να σ αγγίξω
μα ξεμάκραινες
όπως τ όνειρο στον τρίτο ύπνο ,
καταμεσής στη θύελλα
γλάρου φτερούγα αζύγωτη .
Παιχνίδιζες με τους αφρούς
των κρίνων
αθέλητη εμβολή
στην ασίγαστη ροή των πόθων
άγνωμη του έρωτα παρθένα .


Λιποτάκτησε τ αστέρι σου
κι έμεινες γυμνή
στο σκοτάδι με τις επιθυμίες
να λογχίζουν το πεπρωμένο σου
κι ένα όνομα που υπερασπίζεται τα χρόνια μας .


Σε πήρανε ένα ανυποψίαστο πρωινό.
Άφησα να σε πάρουν
και δεν ήξερα κατά που
γυρίζει ο πόνος .

Θλιμμένη μου έγνοια
που να σ ακουμπήσω ,
αγριοπερίστερο
της απέραντης μοναξιάς

ΤΟ ΠΑΤΑΡΙ ΤΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ (Αντι Προλόγου)

ΤΟ ΠΑΤΑΡΙ
Αντί προλόγου
Μια παρέα από δέκα περίπου άτομα, από όλα σχεδόν τα μέρη της Ελλάδας , από την Κρήτη ως την Θράκη που παροικούμε (ουσιαστικά εκτώς των τειχών) στο Χαλάνδρι, μαζευόμαστε κάθε Τετάρτη μεσημέρι εδώ και τρία τέσσερα χρόνια, στο πατάρι ενός βιβλιοπωλείου της πόλης.... Η ιστορία μας μικρή και άγνωστη . Ξεκινήσαμε έτσι χωρίς προγράμματα και διακηρύξεις με μοναδικό σκοπό να μην βουλιάξουμε στον εαυτό μας .
Μοναχικοί απροσκύνητοι, απαγγέλουμε τα φθαρμένα μας όνειρα και μιλούμε επί παντός επιστητού . Φορτωμένοι με πολύχρονη συγγραφική δράση και πολλή γνώση, άγνωστοι εν πολλοίς, παρά ταύτα και «απαράσημοι», μιλούμε , ακούμε , ζυγίζουμε τα προβεβλημένα και μετά το αλώνισμα και το λίχνισμα ,πετάμε τα σκύβαλα και κρατάμε τα σταρόσπυρα κρίνοντας τους «περιούσιους» της τέχνης .
Δεν κομίζουμε «γλαύκα εις ΑΘΗΝΑΣ» θέλουμε με τούτο το περιοδικό να προσφέρουμε στον αναγνώστη μια ανθοδέσμη από αφορμές, για αναπόληση , για ρεμβασμό για νοσταλγία .
Λογοτεχνικά κατατάσσουμε τους εαυτούς μας στην β΄ μεταπολεμική γενιά της Κατοχής . Τούτο εδώ το έντυπο μας «Το Πατάρι», κατ` εξοχήν λογοτεχνικό περιοδικό, η παρουσία και η φωνή μας, δείγμα γραφής και ανάσα, φιλοδοξεί να φιλοξενήσει στις σελίδες του, συνεργασίες καταξιωμένων αλλά και νέων που για πρώτη φορά παρουσιάζονται στα Ελληνικά γράμματα.
Τα μέλη της ομάδας θα τα γνωρίσετε μέσα από τα κείμενα τους.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ
Για την σύνθεση των απόψεων Λεωνίδας Ορφανουδάκης